Spannende tijden in huize Bella
Mijn oudste dochter is op weg naar de middelbare school. Van de week eerste kennismaking op school gehad. Mijn twee jongste ook, op hun nieuwe dorpse basisschool. Op een of ander manier voelde het alsof ik ze alle drie tegelijk moet los laten.
Het is normaal dat loslaten van je kind moeilijk is. Maar “normaal gesproken” gebeurd dat per kind. In mijn beleving is het alle drie ineens tegelijk. De vorige keren had ik er minder moeite mee. Mijn dochter was zoooo klaar voor groep 1, dat ik me mega trots voelde toen zij de kleuterklas in rende, me half in tranen achterliet bij de deur. Mijn oudste zoon hing iets meer aan mij de eerste schooldag, maar toen had ik zijn broertje nog thuis. Ondanks dat mijn zoontje er eigenlijk nog niet klaar voor was had hij er erg veel zin in wat weer mijn pijnlijke hartje iets verblijdde.
Met mijn jongste zoon, telde ik de dagen af dat hij naar schooltje mocht. Mijn jongste is een stuiter de stuier bal en ik kon het niet meer hebben dat drukke gedoe in huis. (toen wist ik nog niet wat ik nu weet dat ik chronisch vermoeid ben)
Nu 2 jaar later gaan we dus van school veranderen omdat we in december 25 km verderop zijn gaan wonen. ipv stads heerlijk dorps. Ik ben een geboren en getogen Amsterdamse maar vind het dorpse leven heerlijk. Waarschijnlijk door mijn Hoog Gevoeiligheid en mijn Chronische Pijn en Vermoeidheidsklachten vind ik meer rust in een rustigere omgeving. Drukte kan ik opzoeken als ik me daar goed genoeg voor voel. Maar over het algemeen heb ik rust nodig.
Nu gaan mijn drie moppies na de zomer dus naar 2 verschillende nieuwe scholen. Mijn dochter naar de Middelbare en mijn zoontjes naar de nieuwe basisschool in het dorp. Ineens overvalt mij het pijnlijke moment van loslaten.
Wendagen op de nieuwe scholen
Na de introductie dagen wilde mijn dochter met haar nieuwe vriendinnen inkopen gaan doen voor school. Ik kan me dat moment nog zo helder voor de geest halen, met mijn moeder en een boodschappen mandje de V&D in bij de SchoolCampus samen alle spulletjes van de lijst in het mandje doen. Toentertijd waren we fl. 117,– kwijt toen we alles hadden afgerekend. Dat was zo’n belangrijk moment voor mij dat wilde ik ook met mijn dochter doen. Helaas is haar prioriteit anders, zij wilde met haar net nieuwe vriendinnen dat moment delen. Ik voel een steek van jaloezie die eerst als boosheid en gebrek aan respect aanvoelde. Maar dat was het niet, ze wilde dit met haar meidengroepje delen. Dat had niets met mij te maken.
Ik moet mijn eigen planning los laten. Iets was voor mij met mijn OCD niet echt makkelijk is. Ik moet mijn ego opzij zetten en denken aan haar belangen en wensen. Dus heb ik mijn pijn opzij gezet en haar bank aangevuld met 30,– euro zodat ze vast een beginnetje met haar vriendinnen kon maken. De rest halen we alsnog samen zei ze me lief toen we erover spraken.
Gelukkig heb ik nog 2 persoontjes in mijn leven die mij nog wel nodig hebben. Hopelijk nog voor een hele lange tijd. Mijn oudste zoon (6.5) begint nu met dat ik hem niet meer met aankleden en het uitzoeken van zijn kleding mag bemoeien. Waarbij soms de meest “interessante” kleding combinaties uit komen om maar zwak uit te drukken. Mijn jongste is wat dat betreft liever lui dan moe en laat vooralsnog alles toe.
Kleine meisjes worden groot
Mijn premature meisje van 1.5kg en 42cm is geen prematuurtje meer. Ze is inmiddels een jonge knappe dame van 1.63cm met lange slanke benen en grote bos lange haren. Ze begint nu echt los te komen van mij, ook al is de navelstreng al 11 jaar geleden doorgeknipt door haar vader… maar ook hij vind het moeilijk.
Ze wordt straks niet meer luxe met de auto naar school gebracht en gehaald, maar moet elke dag 10 km fietsen, weer of geen weer. In het uiterste geval van zware weersomstandigheden kan ze wel met de bus, maar liever niet. Kost weer geld en meer tijd.
Kinderen krijgen, opvoeden en groot brengen is eigenlijk het vertrouwen aan de andere persoon (in dit geval je kind) geven dat je ze los kan laten. Hoe doe je dat goed? Wanneer doe je dat goed? Het blijft eng en spannend.
Liefs Bella
Ik vind het vreselijk, dus ook ik begrijp haar volkomen!!
Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik moet ook telkens weer slikken als ik ze weer een stukje meer moet loslaten.