Mijn eigen love story

De opnames van het hergearrangeerde nummer, wat als cadeau zou gaan dienen voor mijn vriendin (ter ere van onze halfjaar samenzijn), gingen veel trager dan verwacht. En niet alleen omdat ik dagelijks bruisde van nieuwe creatieve input voor het lied.

Elke opnamedag werd getekend door aanvaringen met de bevriende thuisproducer. Van ongevraagde toevoegingen aan het nummer (waar ik sowieso niet op zat te wachten, enkel al vanwege dat dit aanvoelde als ‘niet van mij’) tot vruchteloze discussies over muziektheorie (waar mijn vriend duidelijk geen kaas van had gegeten).

Nog meer botsingen

Dat ik de ongewenste toevoegingen aan het nummer had bestempeld als dance-achtige elementen, werd me niet in dank afgenomen. Blijkbaar heeft voor sommige mensen de term ‘dance’ een negatieve connotatie. Voor mij is het simpelweg een muziekstijl die net zo aanstootgevend is als elke andere muziekstijlbenaming, oftewel totaal niet! Maar niet alleen mijn classificatie was buitensporig, ook mijn smaak was van een bijzonder slecht niveau. Om een onnodige discussie uit de weg te gaan, heb ik het zinloze verbale geweld niet voorzien van repliek. Er was immers nog voldoende werk, dat wel zou bijdragen aan een geslaagd eindproduct.

Mijn humeur bleef onverstoorbaar hoog, want ik was 24 uur per dag bezig met mijn verliefdheidsgevoelens en de vrouw waar ik die gevoelens voor heb. Helaas had ik door het hele proces weinig tijd met m’n vriendin doorgebracht. Maar ja, zij had het ook enorm druk met haar werk. Toch kwam ik erachter dat m’n ‘meiske’ zich enigszins verwaarloosd voelde, want in de studio stond mijn telefoon uit (vanwege de potentiële interferentie met het opname-apparatuur). Dus werd er pas laat in de avond, wanneer ik weer thuis was, gereageerd op appjes. Zo’n dag of drie voor de vieringsdatum van het halfjaar verkering was ze nogal kortaf en zelfs lichtelijk geïrriteerd. Waardoor ik me gekwetst voelde, want ik was juist opgewekt omdat ik continu haar in mijn gedachte had.

Opnames afronden

Ondanks dat ik nog zo’n duizend-en-één ideeën had om het nummer te verbeteren, kwam het besluit om alleen de elementen te verbeteren die al opgenomen waren. Nu mijn vriendin zich verwaarloosd voelde, vond ik de aanvaringen met de bevriende producer niet meer de moeite waard. Dus ik wilde slechts de complete zangpartij nog eens inzingen, zodat er met een minimum aan knipwerk alle zang zou klinken alsof het in één take was opgenomen.

Maar, zoals ik inmiddels al gewend had moeten zijn, waren er alweer zoveel vreemde en ongevraagde veranderingen aangebracht dat ik wederom eerst aan damage control mocht doen. Dit zorgde weer voor irritatie bij de producer (en ook bij mij, maar wederom spreek ik het niet uit) die met z’n snijdende opmerkingen uit leek te zijn op slaande ruzie. Vrijwel onverstoorbaar ben ik doorgegaan met mijn werkzaamheden. Na afloop geef ik aan dat dit het maar moet zijn en dat simpel knip- en plakwerk (wat ik ‘m wel toevertrouw) het gewenste eindproduct moet opbrengen, want ik heb genoeg van al het extra werk en wil nu onderhand wel weer wat tijd met m’n meissie doorbrengen. Waarop ik mag vernemen dat hij ook genoeg heeft van het hele project. De vermoeidheid is ook van z’n gezicht af te lezen en te horen in z’n stem.

De zoete smaak van tederheid

De avond voor het halfjaar verkering word ik uitgenodigd om bij mijn vriendin te eten. Later die avond mag ik zelfs tegen haar aankruipen. Het is heerlijk om haar blote lijf tegen de mijne te voelen. En lepeltje-lepeltje val ik, met haar borst in mijn hand, in een diepe slaap. ’s Ochtends, bij het wakker worden, kijken de mooiste blauw-grijze ogen mij liefdevol aan. Ik feliciteer haar dat het haar wéér is gelukt om het een halfjaar met mij uit te houden. Wat met recht een hele prestatie genoemd mag worden. Uiteraard wordt de felicitatie gevolgd door een innige zoen.

Nadat we de kinderen naar school hebben gebracht, drinken we samen een door m’n schatje bereidde latte macchiato. De koffie was helemaal af, sierlijk voorzien van een laagje speciale koffiesuiker. Chocolade-kaneelsmaak voor mij en zelf nam ze de sinaasappel-citroenuitvoering. Samen gaan we de deur uit. Zij naar haar werk en ik naar huis. Onderweg vraag ik of ze ’s avonds na het werk nog eventjes bij mij langskomt. Het zal laat worden, verzekert ze mij. En als ze komt kan ze niet lang blijven, want haar dochter is anders alleen thuis. Maar de wetenschap dat ik iets voor haar heb, zorgt ervoor dat alle onzekerheid over haar bezoekje die avond wordt weggenomen. Na een afscheidskus, op de rotonde, scheiden onze wegen en fiets ik al glunderend van geluk naar huis.

Wordt vervolgd,

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---