Wat is iedereen sterk! Wat houden jullie je goed in een situatie als dit. Van sommige mensen had ik niet anders verwacht, anderen verbazen mij enorm.
Zelf dacht ik het wel redelijk goed te doen. En misschien doe ik dat ook wel. Ik sta netjes op in de ochtend. De man maakt koffie als altijd. De kleine is wat vroeger wakker dan normaal maar nog geen ramp.
We ontbijten en de kinderen gaan braaf aan hun lesjes. De docenten van de puber verwelkomen haar elke dag in de klas chat. In de middag laten ze samen de hond uit en gaan daarna samen iets doen. Gamen, filmpje kijken, in de tuin slijm maken. Verbazingwekkend zijn de ruzies minder en minder, en lijken de meiden 5 jaar ouder te zijn geworden.
Ik probeer naast juf voor de kleine ook te werken. Maar dat valt mij zwaar. Mijn hoofd is totaal ergens anders. Daar ben ik namelijk in totale staat van paniek. In wat voor wereld heb ik die twee fantastische meiden neer gezet? Ik wil huilen maar dat kan niet. Ik moet sterk blijven. Dit doe ik dus netjes onder de douche als niemand mij hoort. Ik wil gillen en ook dat kan niet.
In de supermarkt zweet ik mij een ongeluk want was als iemand te dicht bij komt? Wat als iemand mij mijn neus hoort opsnuiven of ik zachtjes moet kuchen? Of nog erger als ik dat bij een ander hoor. Mijn hart gaat tekeer als een malle.
Nu een week is ons zo gewone buitenspelen, naar het strand, naar de winkel, ruzie maken omdat de puber te laat is om naar school te gaan opeens een hele wereld van vrijheid die 100 jaar geleden is. Ik heb het er moeilijk mee, dat mag je best weten.
De wereld gaat veranderen, is veranderd en moet veranderen.
De vrijheid die we zo voor lief namen is gewoon niet meer, en zal in deze vorm ook niet meer “gewoon” zijn. Iedereen zal voorzichtiger zijn. De onschuld en zorgeloosheid bij veel kinderen is weg. Hoe ze ook aangevallen worden dat ze elkaar opzoeken. Mensen vergeten dat pubers ook kinderen zijn, en dat het allemaal moeilijk te bevatten is. Natuurlijk doet het ze wel wat. Ook zij staan vakken te vullen, en ook zij zien de lichte paniek van ouders. Ook zij moeten hun vrienden missen. Dat beteken niet dat ze in hun bijzijn niet meer stoer doen of dat ze het allemaal begrijpen.
En dat doet verdriet, het doet pijn. Kinderen die mishandeld worden, vrouwen die thuis geslagen worden. Gezinnen die niet meer alsof kunnen doen dat alles goed gaat. Toen ik de vraag voorzichtig op Twitter had gesteld kreeg ik te horen dat ze beter blauwe plekken konden hebben dan doodgaan. Het zal naïviteit of onwetendheid zijn. Maar dat die mensen maar binnen moeten blijven en een pak slaag voor de veilyvan de rest van het land moeten incasseren vind ik heel heftig.
Ik had mij graag aangemeld als vrijwilliger om te bellen of videogesprekken of wat dan ook. Ik ken de situatie. Helaas (of misschien maar goed) moet je eerst door een strenge screening. Voor dit alles wilde ik in september beginnen met een nieuwe studie. GGZ. Daar ga ik zeker mee door. Helemaal nu ik weet hoe nodig die zijn. Deze maanden zal ik meer tips geven voor ADHDers. Samen komen we er wel doorheen toch?
Liefs en sterkte
