Nog nooit was het contrast zo groot als vandaag tussen mijn kinderen. Vandaag de eerste schooldag van de nieuwe scholen in een nieuwe woonplaats. Mijn oudste (12) naar de middelbare en de twee andere (bijna 7 en 5) naar groep 4 en 2. De eigen wil word steeds sterker, vooral bij de oudste. Van ja, mama, naar NEE, MAMA! Herkenbaar? Lees mijn verhaal…
Voor de wekker gaat zijn de twee jongste al op en roept te middelste “Gelukkig Nieuw Schooljaar”! Ik moet er om lachen en ben blij dat het enthousiasme zo hoog zit. Wel benieuwd hoe lang deze blijft hangen voor de ochtenden weer vol drama en gepiept klinkt omdat ze niet naar school willen gaan.
Hoe dan ook, de ochtend verloopt prima en we zijn ruim voor tijd op school. De ellende van het nieuwe schooljaar begint meteen met bakken met regen, dus op de fiets naar school komt er vandaag niet van. We stappen in de auto, maar bij school en de ronde er omheen is nergens een gaatje. Ik dacht dat de vorige school een parkeerprobleem had maar dat valt bij deze in het niets.
Uiteindelijk hebben we een klein plekje op het gras gevonden en lopen we de school binnen. De kinderen lopen naar hun klassen en ondanks hun onzekerheid en twijfels zeggen ze braaf “Ja, Mama” als ik zeg; “Tot later en veel plezier schatjes”.
Thuis aangekomen maak ik de oudste wakker die eigenlijk niet blij is dat ik de oorzaak ben van het vroege ontwaken. Die gaat douchen en aankleden. Ondertussen zie ik wat er morgen volgens het rooster allemaal mee moet, 12 boeken gelijk aan 6,5 kg. Arm kind, amper aan 12 jaar en nu al slepen voor het leven met spullen. Nog steeds regent het. Spullen in de tas, vandaag is introductie van de Laptop dus geen boeken nodig. Maar om het voor morgen minder zwaar te maken geef ik het advies vast de helft voor morgen mee te nemen (alles past niet in een keer in de tas zoveel is het) en in de kluis op school te bewaren voor morgen,
Klaar voor vertrek geef ik de regen jas aan “Nee, Mama” klinkt het antwoord. Ergens begrijp ik dat het geen gezicht is om in je regen jas op school te komen, zeker niet de eerste dag, maar het regent echt best hard en dan is 5km nog langer dan het al is. “doe je jas dicht” reageer ik dan maar “….” Geen antwoord. Dus ik grap “Oke, jas dus niet dicht?!” “Nee, idd mama” grapt mijn tiener terug.
En zo gaat het dan ineens, van volledige (soort van) controle, naar totaal geen inspraak meer in het leven van mijn tiener, noch of deze wel of niet de jas dicht doet. Met dat kleine stukje opstand over het wel of niet dicht doen van een jas, begint het afbreken van mijn ‘macht’ mijn ‘controle’ of mijn ‘invloed’ op mijn oudste kind.. Het los laten en los komen is begonnen. Duidelijker dan ooit. Het doet me pijn maar gelijkertijd ben ik trots, trots dat ik vertrouwen kan hebben in het los laten omdat ik weet dat het goed is,… mijn kind komt er wel!
Gelukkig krijg in nog wel een zoen voor ik de fiets en die grote schooltas met 6,5 kg aan spullen zie weg fietsen in de regen. Mama blijft achter met “Growing Pains” en een trots gevoel tegelijk
Mijn babies groeien op, veel te snel voor mijn idee..
Als moeder moet je soms echt even op een sukkeldraf gaan om je kind bij te houden. Dan zijn zij ineens al wat verder dan jij!