Ken je de dad bod? Je weet wel, het vader lichaam. Hij is helemaal hot nu! We mogen iets van een buikje hebben, het hoeft niet allemaal strak. Hoe Dennis er toch aan gaat werken lees je hieronder.
De dad bod
Het werd tijd dat ik een poging deed om weer zelf de touwtjes in handen te krijgen. Dus heb ik de enveloppen voor mijn verjaardag aangewend om een lidmaatschap af te sluiten bij een fitnessclub. Ik worstel namelijk al enige tijd met m’n gezondheid. En ik moet concluderen dat, in de afgelopen zeven magere jaren, ik mij het fijnst voelde toen ik dagelijks sportte.
Ook zijn er wel wat cosmetische redenen. Ja, ik heb een papabuik ontwikkeld. Nee, geen bierbuik! Per slot van rekening drink ik al m’n hele leven bier en had ik altijd een platte (zelfs gespierde) buikstreek gehad. Het is pas gaan uitdijen toen ik vader werd. Ergo, een papabuik! (Red.: De trendwatchers noemen het een ‘dad bod’. Google het maar eens…)
Een ongemakkelijk ding, dat m’n veters strikken (en eveneens het loshalen) behoorlijk bemoeilijkt. Welke ik dus ook graag achterlaat in een of andere sportschool. Liefst voordat ik m’n eigen piemel niet meer kan zien.
Onthoudend vermogen van spieren
Dus vol goede moed ben ik afgelopen maand begonnen om regelmatig, 1 à 2 keer per week (eigenlijk nog te weinig), ijzer te trekken en mezelf in de knoop te leggen bij de martelwerktuigen in de cardiohonk. Men zegt dat spieren een geheugen hebben. Dat kan wel zijn, maar mijn longen hebben niet zo’n sterk geheugen als mijn borst- of beenspieren.
Bij de krachttraining ben ik al bijna op het niveau van toen ik nog fanatiek American Football speelde. Maar m’n ademhaling lijkt meer op die van een verstokte roker met bronchitis. Wat mij doet afvragen of het wel erger kan, wanneer ik bijvoorbeeld weer zou beginnen met roken.
Wanneer ik de club binnenkom kijk ik al enorm schuw naar het trapklimding. Door een operatie aan de stembanden raak ik enorm buiten adem van traplopen. Daarbij krijg ik enorme hartkloppingen. Best wel eng eigenlijk. Het traploopapparaat was zodoende al vanaf dag 1 bestempeld als mijn Nemesis. En ik liep dan ook dagelijks in een grote boog om de Stair Master heen.
(Red.: Tip! Leuk als cadeau voor de papa met het dad bod die net wat te ver gaat is het boek van Jan: Als Jan het kan!)
Eindelijk zag ik mijn Nemesis onder ogen
Tot gisteren! Toen ben ik eindelijk op dat apparaat gaan staan, wetende dat ik er ook vrij snel weer van af zou gaan. Toch nog 3 minuten volgehouden en 200 traptreden gelopen. Een schijntje bij wat ik ooit aankon. Maar zoals gezegd, het zijn ook niet de beenspieren die dit apparaat niet aankunnen. Ik moet gewoon op tijd van dat apparaat af, als ik niet wil hebben dat m’n hart explodeert.
Ach ja, ik heb een lange weg te gaan! Maar ik hoop dat door deze weg in te slaan er nu eindelijk een begin is gemaakt om het heft weer in eigen handen te nemen!
