Elke ochtend begint als een aflevering van een realityshow. De klok tikt ongenadig door terwijl ik me voorbereid op de strijd: mijn pubers uit bed krijgen. De wekker gaat, maar mijn tieners slapen rustig door, alsof ze in een andere dimensie zijn beland waar tijd geen rol speelt.
Mijn eerste poging is altijd vriendelijk. “Goedemorgen, tijd om op te staan!” zeg ik, terwijl ik hoop op een wonder. Geen reactie. De tweede poging is iets directer: “Kom op, anders kom je te laat!” Nog steeds niets. Bij poging drie voel ik mijn stressniveau stijgen: “WAKE UP, NU!” Dan, eindelijk, begint er iets te bewegen onder de dekens.
Als ze dan eindelijk hun ogen openen, is het alsof ik de slapende draak heb gewekt. Er wordt gemopperd, gezucht en vaak ook nog eens geroepen dat ik “rustig aan moet doen”. Maar wat ze niet begrijpen, is dat ik deze strijd al jaren voer, en dat ik inmiddels een expert ben in het ontwijken van kussens en andere voorwerpen die uit frustratie naar me worden gegooid.
De truc? Die heb ik nog niet helemaal gevonden. Maar ik weet wel dat koffiegeur soms helpt, net als een playlist met hun favoriete muziek. Uiteindelijk lukt het me elke ochtend weer om ze de deur uit te krijgen, al is het vaak met een halve boterham in hun hand en nog een sok zoek. Het is geen perfect systeem, maar het werkt – meestal.
En eerlijk gezegd, als ze dan eenmaal weg zijn en het huis stil is, voel ik me een beetje trots. Want hoewel de ochtendspits een dagelijks gevecht is, is het ook een moment waarop ik weer even besef hoeveel ik van mijn tieners houd. Ook al krijg ik ze alleen met veel moeite uit bed.
