Ongeduld, een gave doorgegeven van vader op dochter

Mocht er geld mee te verdienen vallen, was ik nu vast schatrijk. Ik heb geen geduld, of toch weinig. Ik leef in de fast lane, alles moet vooruit en liefst snel. Wachten is geen optie. Wachten zorgt voor lege ruimtes in mijn hoofd en lege ruimtes worden gevuld met kopzorgen.

Ongeduldig zijn

Dus het beste en meest comfortabele is om alles op een relatief snel tempo te laten verlopen. Geen tijd te verliezen, doorgaan. Ik zie mijn ongeduld als zowel een positieve als een negatieve eigenschap. In de positieve zin maakt ongeduld mij ambitieus en gedreven en ga ik recht op mijn doel af. In de negatieve zin kan ik moeilijk gas terugnemen, mij ergens bij neerleggen en accepteren dat ik soms geduldig moet zijn.

Al van in de buik

Mijn dochters zijn ook ongeduldig. Misschien is elk kind wel een beetje zo, maar ik merk meer en meer dat ons oudste dochter de ongeduldigheidsfactor (wat een woord) van mij heeft doorgekregen. Het is eigenlijk al begonnen van bij het begin. Mijn twee dochtertjes zijn beide 1 maand te vroeg geboren omdat ze het maar niet konden opbrengen nog een maand langer te wachten om de wijde wereld te gaan verkennen. Elk kind heeft wel zijn ongeduldige momenten, geloof ik. Maar wanneer de ‘dramafactor’ met vaste regelmaat in huis aanwezig is, ga je toch verder nadenken. Geduld is een schone deugd. De persoon die deze spreuk ooit in het leven riep, verdient trouwens een trap voor zijn kont.

Het zit’em in de details

Een standaardfase die mij ergert sinds de eerste dagen in mijn vaderschaps-bestaan is: HET IN/UITSTAP PROCES. Mensen zonder kids beseffen nog niet half hoe vlug ze in en uit een wagen stappen. Ik werk als vertegenwoordiger, ben de hele dag op de baan en stap dus ook de hele dag in en uit de wagen. Met de kids ergens naartoe gaan, vergt telkens een moment van bezinning. De maxicosi is cosy voor je baby, maar vertraagt het in- en uitstap-proces aanzienlijk. Dochterlief die kost wat kost haar eigen gordel wil dichtklikken en hier telkens 4 pogingen voor nodig heeft. De fopspeen die binnen bleef liggen. De meid die plots moet plassen terwijl ze vastberaden NIET moest plassen 2 minuten voor het instappen. Het zit hem in de details. Een leven met kinderen is als een marathon lopen op één been met in je handen een volle emmer water. Ik ben aan het overdrijven, of niet?

Een hypocriete afsluiter

Ouderschap brengt bizarre situaties en gedragingen met zich mee. Wat ik persoonlijk gek vind, is dat we als ouders negatieve eigenschappen herkennen bij onze kinderen en deze trachten te corrigeren. Ik ben een vat vol ongeduld en toch probeer ik steeds mijn dochters dat beetje geduld bij te brengen. Gek toch? Ik weet heel goed dat ik zelf in sommige, gelijkaardige situaties ook geen geduld kan opbrengen. Net zoals dochterlief NU wil dat papa met haar iets leuks doet, wil papa soms dat ze NU stil is en flink gaat slapen. Vreemd hé, dat ouderschap. Nog een paar kids erbij en ik word immuun voor ongeduld.

Over mezelf:
Bezoek je ook eens Mijn blog
Volg mij hier op instagram en Twitter