Voor veel mensen is het iets heel vanzelfsprekends, elkaar in de ogen kijken. Voor mensen met autisme vaak een lastig punt. Zij kijken het liefste naar een muur dat achter je staat of ze kijken naar de grond.
Elke autist is anders en gelukkig dat dat zo is, anders zou het allemaal heel saai worden. Van de week hoorde ik een verhaal van een jongetje die door zijn juf werd gedwongen om haar aan te kijken. Het jongetje heeft een vorm van het autisme spectrum stoornis en zijn ouders hadden haar aan het begin van het schooljaar al verteld dat hun zoontje niet in je ogen zal kijken. Je kan wel snappen dat de moeder een beetje pissed off was, toen de juf haar vinger onder zijn kin deed en naar boven duwde. Zodat hij haar aan zou kijken.
Oogcontact maken is een belangrijke vorm van communicatie. Dat verklaart ook meteen waarom dat bij mensen met autisme moeilijker gaat. Hun communicatie is een stuk minder ontwikkelt en ik kan het weten, haha. Als je iemand niet wilt aankijken, wordt dat gezien als asociaal. Mensen houden ervan om je in de ogen te kijken, bedenk ik me maar. Probeer je eens voor te stellen hoe dat is voor iemand met autisme. Waarschijnlijk krijgen ze een gevoel dat ze ondergewaardeerd worden, terwijl het vaak hele slimme jongens of meisjes zijn met een perfect gevoel voor humor. Zo iemand wil jij toch niet vernederen? Want dat is eigenlijk wel wat er gebeurd. Ze voelen zich vernederd en kruipen langzaam weg in een hoekje.
Gelukkig heb ik hier nooit veel problemen mee gehad. Natuurlijk keek ik wel eens weg als iemand wat aan me vroeg. Maar dat had niet dezelfde reden, dan was het vaak dat de vraag van degene waar ik mee in gesprek was te dichtbij kwam. En dan kijkt meestal iedereen even weg. Mij kun je rustig in mijn bruine kijkers kijken. Je hebt alleen wel de kans dat ik terugkijk.
Dat is het zeker! Ik vind het vreselijk moeilijk
Ik vind het ook heel moeilijk om iemand recht aan te kijken, moet daar echt even mijn best voor doen. Mijn oudste heeft daar ook moeite mee, maar is ook redelijk getraind nu.
Dat is inderdaad wel iets lastigs voor je gesprekspartner. Ik heb wel eens patiënten die mij niet aankijken. Dat zijn jongere jongens of oudere buitenlandse mannen. Eerlijk gezegd trok ik altijd snel de conclusie “verlegen” of “respectloos”. Maar autisme kan natuurlijk ook. Wat zijn wij mensen soms bevooroordeeld he?
Onze zoon heeft ook ass, maar kijkt mensen ook gewoon aan hoor. Het is echt per persoon verschillend.