Op reis naar destinatie onbekend

Aan het begin van een mooie reis

De koffers zijn ingepakt. Ik ga zo weg. Spanning giert door mijn lijf. Een melange van bijzonder goede moed, hoopvolle verwachting en angst voor het onbekende. En toch realiseer ik me dat ik op één van die keerpunten in het leven ben. Één van die wondermooie momenten die onderstrepen dat je weer op het juiste pad aan het wandelen bent. Al weet je nog niet waar deze route je naartoe zal leiden, het is zeker dat het uitzicht op de eindbestemming mooi is. Mogelijk overstijgt het zelfs al je stoutste verwachtingen.

‘Exciting things will happen!’, zou een mysterieuze oudere dame, uiteraard in hippietenue, vol betekenis en enigszins enthousiast zeggen tegen de snotaap met de knapzak op de schouder, was dit een film geweest. Terwijl de jonge avonturier richting de zonsondergang loopt, roept zij nog bijna kakelend na: ‘Ik hoop dat je goeie schoenen hebt aangetrokken vanmorgen!’ Dát gevoel dus! Ken je dat? Nee? Dan mis je echt iets! En, wanneer je me hierover inlicht, zal ik het extra waarderen dat dit niet de eerste keer is dat ik het beleef.

Een reis vol tussenstops en bezienswaardigheden

Het lijkt of mijn onderbewustzijn mij wil duidelijk maken hoe fundamenteel de verandering zal zijn, door gisteren de aankoopsuggestie voor een kleurrijke variatie aan onderbroeken goed te keuren. Waar in het verleden boxershorts altijd zwart waren, met een enkele witte, grijze en donkerblauwe uitschieter, welke het assortiment complementeerden. Ik heb nog nooit frivool ondergoed gedragen. Terwijl ik dit schrijf, denk ik, zei de man in een egaal lichtblauwe onderbroek. Maar ja, voor mijn doen is dat écht al bijzonder kleurrijk. En gedragen op de wind klinkt een stem: ‘Exciting things will happen!’

Ja, ja! ‘Exciting things’ gaan ‘really’ happenen! De reis naar Dublin is ingezet, om daar een reünie met een deel van de Suomi Erasmoose familie, van 10 jaar geleden, te vieren; komende maand begin ik wekelijkse columns achter te laten op Hoe Mannen Denken, wat helaas tot gevolg heeft dat ik met pijn in het hart gedag moet zeggen tegen de wekelijkse gastblogs op Pink Press (wees maar gerust, dit warme nest volledig verlaten ben ik mentaal nog lang niet klaar voor. Dus in plaats van wekelijks wordt het maandelijks – op de tweede zaterdag van de maand om precies te zijn); het bedrijfsplan is bijna af (vooral het marktonderzoek en de financiën moeten nog worden afgerond); en inhoudelijk is het eerste boek van de informatieve kinderboekenreeks Hoe Maak Ik…?, afgezien van het bijbehorende stripverhaal (waarvan het scenario halverwege is), al helemaal af.

‘So wish me luck!’ En bedankt dat ik jullie zolang met mijn rare hersenkronkels heb mogen vervelen, prikkelen en mogelijk zelfs irriteren! ‘Stay Pink!’

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---