Operatie vitale veertiger gaat van start

Al enige tijd modder ik wat aan met mijn gezondheid, of liever eigenlijk ‘conditie’. Deze twee dingen halen wij ook graag door elkaar. Wat ook niet echt vreemd is, hoor. Maar ja, inhoudelijk zal ik daar dit keer niet dieper op ingaan. Twee achtereenvolgende zaterdagen met wat zwaardere thema’s maakt dat ik vandaag iets luchtigers wil melden. Niet dat ik denk dat mijn lezers het niet aankunnen, maar puur omdat er toch een bepaalde staat van irritatie uitgaat van dergelijke stukken schrijven. En om me iedere week druk te moeten maken om iets te schrijven lijkt mij ook geen gezonde instelling. Hoe dan ook, ik wijk weer teveel af.

Ongeveer zo’n 5 jaar geleden werd ik, hoogstwaarschijnlijk door stress, verblijd met een verlamde stemband. Hierdoor werd het flink wat moeilijker om mijn toenmalige droom, om niet meer een instrument te willen bespelen in een band, maar enkel de zanger te zijn, wel wat bemoeilijkt. Althans, er zijn maar weinig mensen die Don Corleone willen horen zingen en die mensen die dat wel graag horen luisteren een muziekstijl waar ik wel van houd, maar minder toegankelijk is dan waar ik mij net op wilde richten. Kortom, er moest iets gedaan worden aan de grafstem.

Uiteindelijk kwam het aan op een operatie, waarbij een soort rimpelvuller achter de verlamde stemband zou worden gespoten. Hierdoor zou deze continu in het midden zitten en kon de gezonde stemband weer contact maken, met als doel dat ik weer mijn normale stem zou hebben. Nou, mijn normale stem heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet terug. Maar wat veel erger was, is dat je ademhalingscapaciteit effectief met 50% wordt gereduceerd wanneer één stemband continu in het midden staat en zo een bottleneck creëert in je luchtwegen.

Spontaan werd traplopen al een enorm inspannende onderneming. Wat erg leuk was, aangezien ik destijds op de vierde verdieping woonde en er in dat gebouw geen lift was te bekennen. Kortom, altijd wanneer ik de deur achter mijn kont sloot, was ik buiten adem en had ik een aantal minuten nodig om bij te komen. Nog erger was het als ik een eindje in de buitenlucht ging bewegen, want een passerende bromfiets of auto stoten zoveel uitlaatgassen uit dat dit de hoeveelheid zuurstof per keer ademhalen nog eens naar een dieptepunt liet kelderen. Het is dus ook vanzelfsprekend dat mijn conditie de afgelopen jaren flink achteruit gehold is.

Gelukkig had die rimpelvuller een beperkte houdbaarheid. En die is dus momenteel langzaam aan het afbreken, waardoor ik steeds beter kan ademhalen. Al enige tijd maak ik er een punt van om minimaal twee keer per week de trap (weer naar de vierde verdieping) te nemen. Wat dus ook steeds beter lukt. Maar sindskort ben ik ook maar weer begonnen met joggen. Iets wat ik nog nooit voor m’n lol heb gedaan, zowel joggen als in een fitnesszaal sporten is voor mij altijd ter ondersteuning geweest van iets anders. De laatste keer deed ik dit als extra training voor het American Football. Maar nu haal ik toch werkelijk plezier uit een rondje rennen.

Het is ook echt nog maar een rondje. Als het bij elkaar twee kilometer is, dan is het toch langer dan ik het momenteel inschat. Maar het gaat natuurlijk ook helemaal niet om de afstand. Het gaat er vooral om dat ik weer graag lekker in mijn vel wil zitten. Of het meespeelt dat ik binnenkort dat eindelijk de veertig ga raken, zou best kunnen. Ik hoor iedereen allemaal roepen dat het leven begint bij veertig. Volgens mij begint ie daar op te houden. Maar goed, als dat werkelijk zo is, dan heb ik nog een paar maandjes om daadwerkelijk ook vitaal te beginnen aan het begin van mijn leven. Want vitale veertig-plussers vind ik toch wel de meest aantrekkelijke vrouwen. Hopelijk vinden zij dat ook van de mannelijke variant. Zo ja, dan lees ik dat vast hieronder… Toch?

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---