Terug naar school
Het is weer zover: de school start, gedaan met vakantie. 1 september (voor wij, Belgen) , het is officieel! Elk jaar probeer ik ‘s ochtends thuis te blijven om met de dochter mee naar school te gaan om haar uit te wuiven en veel plezier te wensen. Ik herinner me nog alsof het gisteren was hoe het voelde om haar op de allereerste schooldag ooit achter te laten. Het was een kwestie van al het testosteron in mijn lichaam eventjes aan te spreken om toch niet emotioneel te worden. Je kind zien wenen, dat gaat door merg en been, zeker als je weet dat ze hier door moet. Er is geen weg terug. Ze moet naar school toe, want zo gaat dat in het leven.
Geen fan
Ikzelf ben nooit een echte fan van de eerste september geweest. Te vaak veranderde ik van school omdat we weer eens waren verhuisd. Ik moest die eerste schooldag dus vaak aanvatten met een vervelend gevoel in een onbekende omgeving. Ik wijt mijn goede sociale skills trouwens aan die vaak veranderende omgeving. Schoolgaan is nooit echt iets voor mij geweest. Ik hoop echter van harte dat mijn dochters positiever naar het schoolgebeuren kijken. Mijn vrouw en ik hebben gezworen niet (ver) te gaan verhuizen, dat is al een eerste stap in de goede richting geloof ik. Veel fun en nog meer goede herinneringen, dat wensen we hen toe.
Daar gaan we weer
Misschien ligt het weer aan die pessimistische kabouter die vaak op mijn schouder terug te vinden is, maar ook ik hoop dat mijn kinderen geen nare dingen meemaken in het leven. Dus ook niet op school… Ik hoor vaak reportages en lees artikels over pestgedrag en dan huiver ik als het ware voor mijn dochters. Dan denk ik: ze zullen toch niet… ze gaan toch niet… Doemdenken noemt mijn vrouw dit, ik ben er een expert in. Ook vraag ik me nu al af of ons oudste dochter mee zal kunnen met de rest van de klas. Ze leert dit jaar lezen en schrijven… Gaat ze het goed doen? Gaat ze moeilijkheden hebben? Hoe zal ze hiermee omgaan? Die motor in mijn hoofd draait op volle toeren en werkt bovendien op zonnepanelen, dus er is quasi geen gebrek aan brandstof. Snap je mijn probleem?
De school des levens
Mijn goede voornemen voor dit schooljaar is dus om mij wat minder zorgen te maken. Mijn oudste dochter gaat naar het eerste leerjaar (6j) en is nu al een controlefreak zoals haar vader, met dezelfde vorm van aangeboren perfectionisme. Ik kan haar enkel toewensen dat ze zichzelf af en toe toelaat om fouten te maken. Niet alles kan gaan zoals ze het wil. Fouten maken hoort erbij. Hoe dan ook, mama en papa zullen trots zijn. Zo zie je maar hoe een 1e september telkens weer een beetje loslaten is, of het nu hun allereerste schooldag is of 4 jaar later. Het blijft hetzelfde. En nu stop ik met janken. In november moet dochter nr2 voor de aller aller aller eerste keer ooit naar school toe… Zakdoeken in positie? Tranen klaar? GO!
Over mezelf:
Bezoek je ook eens Mijn blog
Volg mij hier op instagram en Twitter
Dankje!
Mijn leuze is: ik denk soms dat ik te veel denk…
Alvast succes! 16 en 18j is geen makkelijke leeftijd voor zoiets…
Ik denk zelfs heel vaak…
Altijd leuk ja, die eerste schooldagen. Heb ik echt slechte herinneringen aan als kind, ik wilde dan altijd bij mijn moeder blijven en niet bij de juf. X A
die eerste schooldag voor ieder kind en ouder een hele aanpassing, soms zijn de mama triestiger dan de kinderen zelf
Oh dat loslaten is heel moeilijk. Wij zijn net geremigreerd en hebben 13 jaar aan de andere kant van de wereld gewoond en nu moet dochterlief van 16 zich hier aanpassen en zoon van 18 ook. Ook weer een vorm van loslaten en opnieuw beginnen.
1 september is voor ons de dag dat onze oudste zoon jarig is. Hij is 3 jaar geworden en we gaan hem thuis onderwijs geven. Ik heb al moeite om hem bij oma achter te laten laat staan dat hij ineens 5 dagen per week naar school zou moeten. Wel mooi geschreven loslaten is best moeilijk
Mooi geschreven. Het lijkt mij heel lastig om je kind achter te laten voor de eerste keer. En die doemgedachten herken ik wel. Gelukkig kun je leren het om te draaien.
Altijd spannend die eerste schooldag he. Morgen zijn ze echt vertrokken !
Ik vind het wel grappig dat juist een man die doemgedachtes heeft. Ik herken ze heel erg, maar bij ons thuis ben ik het juist altijd die ze heeft. De moeder. Mijn man heeft nergens last van.
Loslaten blijft moeilijk, gelukkig gaat het stukje bij beetje en zal ze toch altijd je kleine meisje blijven. Succes in november