‘Moord!’ en ‘Brand!’, werd er geschreeuwd. Het hele land in rep en roer over wettelijk bindende overeenkomsten ter aanzien van de maximale frequentie voor het gebruik van de sanitaire voorzieningen in verpleegtehuizen, oftewel de plascontracten. In een week die anders getekend zou worden door recensenten die hun tien jaar oude recensies voor de Lion King musical uit de mottenballen hadden gehaald. Ja, er is deze week al enorm veel over gesproken, de geplande WC-bezoekjes voor ‘onze ouderen’. We zijn geschokt, tot op het bot verontwaardigd, dat dit gebeurd in het beschaafde Nederland, met onze (groot)ouders. Terwijl we dit al 25 jaar geleden hadden kunnen zien aankomen. Maar ik mis vooral dat ene stukje perspectief dat in deze individualistische samenleving de tentoongespreide verontwaardiging, niet alleen oprecht maar zelfs, persoonlijk maakt.
Want waarom reageert men zo geschokt? Nou, ik zal het vertellen. Dat komt vooral omdat we ons al schuldig voelden toen we voor de keuze kwamen te staan om zelf, of samen met de broer(s) en/of zus(sen), de zorg te gaan dragen voor onze vader en/of moeder; of dat we deze gingen uitbesteden aan een ‘professionele’ zorginstelling. We voelden ons schuldig, omdat onze ouders (net als wij nu) alles binnen hun macht hebben gedaan om hun kinderen een veilige omgeving en een goede jeugd te bezorgen. Dit willen wij uiteraard ook teruggeven, maar onze levens zijn te druk (onder andere omdat wij nu hetzelfde, of zelfs beter, pogen te doen als onze ouders). Plus laten we eerlijk zijn, heb jij geleerd om voor ouderen te zorgen? Dat niemand die LOI cursus om kinderen te verzorgen heeft gevolgd, weerhield geen enkel ervan om die plicht toch op zich te nemen, maar dat is een ander onderwerp en moeten we dus nu niet behandelen.
Dus pa en ma gingen in het stadsbusje, gevolgd door gehuurd verhuisvrachtwagentje met daarin een kleine selectie van hun inboedel, naar een verzorgingstehuis. Afhankelijk of je een zoon of dochter bent, kom je vervolgens eens per maand of per week op bezoek. Wat een ernstige opoffering is, want zo vaak kwam je voorheen niet eens en de geur daarbinnen in een aanslag op je neusgaten. Een niet te harden lucht, een mengsel van urine, ontlasting, iets ondefinieerbaars en diverse ontsmettings- en andere schoonmaakmiddelen. Ja, hiervoor moet je gestudeerd hebben om dit te kunnen verdragen. En stel je voor dat jou huis nu zo stonk. Maar meestal komt die lucht niet van pa of ma, dus dat zou misschien toch wel meevallen. Maar je weet het niet!
En dan komt ineens, toevallig in de aanloop naar de verkiezingen, op televisie dat mensen worden gedwongen om plascontracten te tekenen. Shit, hebben wij die ook getekend? Ik heb enkel heel vluchtig gekeken naar de papieren, voordat ik er mijn krabbel onder zette. Ondanks dat je weet dat je het, met je werk en opgroeiende kinderen, veel te druk hebt, denk je toch even, waren ze dan toch beter af geweest als ik die zorg op me had genomen? Maar volgens mij draait het helemaal niet om de vraag of wij de juiste keuze hebben gemaakt om ‘onze ouderen’ door ‘professionals’ te laten verzorgen. Oftewel, laten we niet scanderen: ‘Zo gaan we toch niet om met onze ouderen?’ Vooral niet omdat het antwoord daarop is: ‘Ja, zo gaan we om met onze ouderen!’
Het is de glijdende schaal waar we ons zorgen over zouden moeten maken. Door jarenlange efficiëntiedrang is inmiddels de basiszorg wegbezuinigd en ligt de focus nu enkel nog op de noodzakelijke zorg (administreren van medicatie en voedsel). ‘Er is een tekort aan personeel’, wordt geroepen, maar ik weet niet of dat tekort heeft geleid tot die efficiëntiedrang of andersom. In ieder geval werd in de jaren negentig, toen ik op een blauwe maandag weekendhulp was in een verpleegtehuis, al het menselijke uit de zorg gehaald. Toen werd er al geroepen dat het vijf voor twaalf was. Inmiddels is het dus één over twaalf en zouden we eigenlijk blij moeten zijn dat er instellingen zo transparant zijn dat ze je een plascontract laten tekenen. Om kwart over twaalf teken je voor een euthanasiecontract tijdens je intake voor de ouderenzorg.
Dus de vraag is ook niet of we zo met onze ouders omgaan. De vraag is of we willen dat er over een tijdje zo met ons wordt omgegaan. Dus zeg niet: ‘Zo gaan we niet om met onze ouderen!’ Zeg: ‘Zo gaan jullie godverdomme straks niet met mij om!’ Toen ik vanochtend uit mijn bed rolde, was het eerste wat ik deed, naar de WC gaan. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik straks in een verpleegtehuis kom en dat ik om 7 uur wakker word, om 8 uur ga ontbijten en pas om 11 uur voor het eerst naar de plee mag. Godverdomme, da’s nu al niet haalbaar! Wat moet dat wanneer ik echt een zwakkere blaas heb? Ik zou denk ik uitzoeken waar de directeurs kantoor is om dagelijks voor elven tegen zijn (want ik ga ervan uit dat het een man is die is doorgedraaid in z’n efficiëntiedrang) deur te zeiken. Helaas heb ik tegen die tijd ondersteuning nodig, vanwege mijn beperkte evenwicht. Maar het is me een gebroken heup waard!
![DeLaatbloeier @PinkPress [Logo]](https://i0.wp.com/www.pinkpress.nl/wp-content/uploads/2016/03/DeLaatbloeier-%40PinkPress-Logo-300x144.jpg?resize=250%2C120){kind=logo}
Bedankt Mies! Gezien de lange tijd die eroverheen is gegaan voordat ik reageerde, hoop ik dat je het ondertussen niet in je broek hebt gedaan 😛 Ach, zodra wij overgeleverd zijn aan de ouderenzorg zijn er vast weer andere problemen. Hopelijk weten we het nog op tijd ten goede te veranderen, zodat we er zelf ook de vruchten van plukken.
Ik hoop dat je vakantie erg leuk was! Ja, het voor onze ouders goed doen is de kans vergroten dat wijzelf ook een betere ouderenzorg zullen krijgen 😉
Dank je, Marsha! Ik hoop alleen maar dat we het tij op tijd keren, voordat wijzelf aan de beurt zijn. En dat heeft meer kans van slagen wanneer we het al goed doen voor onze eigen ouders 😉
Ik heb hetzelfde tegen mijn ouders gezegd. Maar als het tegen hun wensen ingaat is dat natuurlijk wel moeilijk waar te maken. Er zijn natuurlijk ook voor- en nadelen aan beide keuzes.
Uiteraard een goed voornemen, Lori! Eigenlijk gaat het stuk over egocentrische motieven om de ouderenzorg te verbeteren, maar als je het goed doet voor je eigen ouders is dat natuurlijk ook een signaal die je afgeeft aan je eigen kinderen 😉
Mooi stuk. Ik hou mijn hart vast en als ik nog wat ouder ben noodgedwongen mijn plas op.
Ongelofelijk!
Als ik niet toevallig in Duitsland op vakantie was geweest, waar er Nederlandse zenders op TV waren, had ik dit in België helemaal gemist!
Mooi stukje!
Ik heb me voorgenomen het ook beter te doen voor mijn ouders….
Heel mooi geschreven! En ik ben het er ook helemaal mee eens! Ik zou er zelf voor geen goud willen zitten! 🙁 Ben benieuwd hoe het in de toekomst eruit gaat ziet.
Ik heb al gezegd dat mijn moeder hier komt maar ze wil niet. Ze wil naar een bejaardenhuis zegt ze. Nou ik hoop dat ze echt nog van gedachten verandert want ik zie dat echt niet zitten. Alsof je je kind naar een internaat doet terwijl het niet hoeft.
Ja het is te gek voor woorden allemaal. Maar dat was het al. Qua ouderenzorg. We moeten gewoon zelf wat meer doen voor onze eigen ouders, maar je zit vast aan een handen bindende maatschappij. Het is allemaal niet makkelijk. Misschien beginnen met wat vaker op bezoek en een extra portie eten koken. Ik weet het ook niet? Ik kan me alleen voornemen het straks beter te doen voor mijn ouders.