Het is inmiddels alweer anderhalf jaar geleden dat er voor het laatst onder de motorkap van dit psychische wrak is gekeken. Destijds was de hoop groot dat een nieuw setje monteurs, nauw verbonden aan het VUmc, eindelijk eens konden melden wat er mis was. Helaas mondde dat, net zoals alle andere psychologische onderzoeken, uit in een doodlopende straat.
Wel werd er één handige uitspraak gedaan, welke uiteraard nergens is terug te vinden in mijn medisch dossier. Namelijk, dat het zeer onwaarschijnlijk is dat ik ADHD type 2 heb, wanneer hyperactiviteit geen onderdeel uitmaakte van mijn jeugdelijke karakteristieke eigenschappen. Per slot van rekening kun je niet spontaan een ander soort AD(H)D ontwikkelen.
Al wilden de laatste experts er niet aan dat het mogelijk om hersenletsel ging – zij het veroorzaakt door m’n American Football-carrière, dan wel emotioneel trauma – was dit toch waar mijn eigen, toch wel enigszins verfijnde, analytische vermogen naar wees.
Maar ja, inmiddels zat ik dus in zak en as. Ook omdat een second opinion door mijn eigen huisarts lijkt te worden gefrustreerd. Althans, een organisatie gespecialiseerd in hersenletsel, geeft telefonisch aan dat ik bij hen moet zijn. Om na ontvangst van mijn medisch dossier aan te geven dat ik niet door hen geholpen kan worden. Dit omdat zij die nauw aan het VUmc verbonden onderzoekers’ conclusie blijkbaar bindend vinden. Klaarblijkelijk moet ergens iemand in de keten uitgelegd worden wat een second opinion betekent.
Hoe dan ook, iedereen lijkt erop gebrand om mij te duwen richting een uitgebreid onderzoek naar persoonlijkheidsstoornissen. Waar ik niets van wil weten.
Het is namelijk zo dat in de psychiatrie men zover is doorgeslagen dat iedere menselijke karaktereigenschap is opgenomen in een ziektebeeld. Kortom, wie met een zorgvraag komt, heeft ook daadwerkelijk iets. Anders kwam ie niet met een zorgvraag.
En wanneer eenmaal is vastgesteld dat je een of andere persoonlijkheidsstoornis hebt – of erger, een combinatie – probeer daarna maar eens van zo’n diagnose af te komen.
Inmiddels interesseert het mij niet meer echt wat er precies aan de hand. De oorzaak van waarom ik niet vooruitkom, zal me aan m’n reet roesten. Dus ga ik nu een traject in dat onder de alternatieve zorg valt. Neurofeedback!
Ik zie liever resultaten dan oeverloos gezever over potentiële oorzaken, zonder uitzicht op een permanente oplossing. Maar goed, dat betekent dus wel dat ik me inmiddels in een schimmig wereldje lijk te begeven. Want er zijn iets teveel tegenstrijdige onderzoeken naar deze behandeling. Placebo-effect wordt zelfs genoemd.
Maar ik hou mij graag vast aan de overduidelijke sprongen voorwaarts van mensen uit eigen kring. Alsmede een onderzoek uit 2010 dat het placebo-effect weerlegt. Maar ja, placebo-effect of niet, mij interesseert het geen bal hoe mijn leven weer op de rit komt. Zolang die ontspoorde trein maar weer met z’n wielen op de rails komt te staan.
Lees ook: Psychisch onderzoek: PTSS, ADD, depressie, hersentrauma? Of De diagnose: ADD
