“Als je niks zegt, dat is nog erger”. Dus ik zeg wat. Maar als ik iets zeg, wordt niet iedereen daar gelukkig van. Dat is een gave die ik heb. Mensen vatten in hun overgevoelige schoentjes gewoon heel snel dingen verkeerd op.
Toch wil ik het even gezegd hebben.
Dat ik blij ben hoe er eindelijk aandacht is voor racisme in Nederland. Mij is nl altijd verteld dat het niet bestaat hier. Grapjes en opmerkingen in mijn bijzijn of zelfs tegen mij is oké want “ach jij bent toch niet echt” (ik ben een alien van stro naar dat wist je vast al) of “doe niet zo gevoelig, jij bent toch anders” (weer die alien). En als ik er als “licht getinte” (die klinken zo lekker in het nieuws altijd) al mee te maken heb dat ik beter niets kan zeggen over mijn afkomst want wit is beter. Of dat ouders recht in mijn gezicht zeggen dat ze het niet zo op buitenlanders hebben.. Als mensen tegen mij al duidelijk zich uitspreken, laat staan als je donkerder bent.
Als mix (vader Suriname, moeder Nederland) of #whitepassing (hoorde laatst dat ik dat ben, dan ben je het 1 maar lijk je op het ander. Maar je hoort eigenlijk bij beide niet. Dit verklaard de levenslange identiteitscrisis van mixen wereldwijd) heb ik natuurlijk wel het 1 en ander te zeggen. Heb ik het nodige meegemaakt om te zeggen dat die protesten nu long overdue en zo nodig zijn. Dit kon niet langer zo doorgaan, het zit te hoog en uiteindelijk moest die uitbarsting komen.
Ik ben vooral trots dat er hier in Nederland vreedzame protesten zijn. Dat mensen laten zien dat ze het zat zijn, en het samen aan willen pakken. Op een manier dat er geluisterd kan worden door de mensen die het voor het zeggen hebben. De boel slopen en stelen en riots, daarmee schop je tegen het verkeerde been en bevestig je het vooroordeel die er al is. Zie je wel?! Amerika kan een voorbeeld nemen aan Nederland, waar de dialoog eindelijk van de grond lijkt te komen. En dat moet er gebeuren. Webinars worden er gegeven om mensen inzicht te geven.
Er moet echt duidelijkheid komen wat wel en niet kan, wat wel en niet grappig is en waar de grenzen zijn. Dat kan ook niet met een dubbel moraal. Want hoe weet je als buitenstaander wat zelfspot is en wat racistisch is als een ander het zou zeggen?
Maar ik ben nog steeds mixed.
Het feit dat de andere kant zo wordt aangevallen is ook pijnlijk. Niet elke witte is slecht en niet iedereen met een kleur is heilig. Ik lag ook op het spoor met een schoen in mijn mond omdat ik mij bij 1 cultuur moest houden. Ik ben ook door de halve school opgewacht met knuppels want ik ging te veel met wit om (ik zat in de Amsterdamse Bijlmer op school).
Ik ben een kaaskop, een vieze bakkara, en racist. Tegelijkertijd ben ik ook een gore buitenlander, kom ik van de bananen republiek en wordt er altijd even extra opgelet als ik een winkel in kom. Ik was lui vast als mijn vader, en had het ritme vast als mijn moeder. Als mensen horen dat ik mix ben dan vragen ze standaard of ik ook zo lekker kan koken.
De cijfers liegen er niet om.
Elke kleur maakt fouten, elke kleur heeft criminele dingen en elke kleur heeft goede dingen.
Mensen die zeggen “ik zie geen kleur”? Je lult. Je ziet het wel. Juist door die opmerking weet iedereen dat je onderscheid maakt. Anders had je er namelijk geen punt van gemaakt. En het is prima om kleur te zien. We hebben allemaal wel een andere tint. Je mag er alleen niet op afrekenen. Iemands kleur mag er niet toedoen.
We krijgen nu die hele “ik heb ook een gay best friend” acties weer. Iedereen heeft weer gekleurde vrienden. Er komen emotionele acties op Instagram. Huilende mensen die andere mensen aanvallen omdat ze niks zeggen. Als je dan uitlegt dat je er op andere manieren mee bezig bent dan social media, dan gaat het ook niet om jou, maar om de “echte zwarte” of de “echte witte” (mensen, ik presenteer jullie de mixen van de wereld: onecht.). Het is soms zo pijnlijk onoprecht dat het neerbuigend voelt. Ik geloof dat dat is wat er wordt bedoeld met het “white savior syndrom”?
Ach weet je, ik kan zeker een heel boek schrijven over alles wat ik heb meegemaakt als mix. Om te huilen, maar soms ook zo belachelijk dat je niet anders kan dan lachen.
Misschien heb ik wel eindelijk mijn onderwerp gevonden?
Kleine disclaimer: dit blog is niet om aandacht voor mezelf te trekken, om zielig gevonden te worden of weet ik veel. Het is ook niet om iemand aan te vallen of te doen alsof ik nooit foute dingen zeg. Het is om aandacht te vestigen op het feit dat er eindelijk open over racisme wordt gesproken en nu de tijd is om iets met alle informatie te doen.
Tip! ‘Ik mag niet met zwarten spelen’
Ontdek meer van Pink Pressᡣ𐭩
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Mooi geschreven, al blijft je verhaal verschrikkelijk pijnlijk. Voor jou en voor iedereen die hier ooit mee te maken heeft moeten hebben. Het feit dat je als mix zo moet strugglen vind ik ook verdrietig. Ik zie mensen van gemixte afkomst juist als bruggenbouwers en de toekomst. Het is verdrietig dat we deze discussie nog altijd moeten voeren, maar tegelijk noodzakelijk. Tijd voor verandering. Voor onszelf, maar vooral voor een toekomst waarin je wordt beoordeeld op je gedrag in plaats van je seksuele geaardheid of uiterlijk.
Ik herken je in je verhaal. Ik ben zelf Aziatisch en gemixt en ik weet hoe racisme echt in elkaar steekt.
Heftig meid dit. Ik kan me zeker in je verhaal herkennen. Ik ben Aziatisch en blank gemixt dus ik weet hoe het hier gaat met huidskleur.
Klopt 🙄
Ja die plunderingen hebben toch 0 zin
Ben bang dat veel mensen de wet alleen kennen als het op zichzelf van toepassing is
ja jammer genoeg is het meer de omgeving dan de ouders die de kinderen laten voelen waar ze bij horen.
Dat zeg je zo goed! Die kleine opmerkingen, en het net niet passen bij welke nationaliteit je ook bent, zo herkenbaar!
Iedereen doet ertoe! Maar eigenlijk is toch van de zotte dat we het er in 2020 nog zo over moeten hebben. Iedereen draait mee in dezelfde samenleving en elk individu mag gezien worden. We zouden Artikel 1 van onze Grondwet eens beter moeten leren.
Dankjewel voor dit perspectief. Ik vind het altijd interessant om verschillende verhalen te lezen.
Dank voor je perspectief. Het is interessant om te lezen.
Ik ben benieuwd hoe het voor mijn kids zal zijn. Zij zijn een mix. Ik ben van Marokkaanse afkomst en mijn man is Nederlands. Hopelijk voelen ze zich in beide culturen zichzelf en opgenomen. Daar werken we in ieder geval hard aan.
Ik vind persoonlijk dat iedereen gelijk hoort te zijn (dit is een tricky comment, dat weet ik gewoon)
Ongeacht ras, kleur of geaardheid.
En ben ook van mening dat racisme echt niet kan. Of je nou mixed bent of donker..
Echt naar om te lezen dat als mix, “nergens” bij hoort, slaat ook echt nergens op. Alsof je minder bent, omdat je van beide wat hebt?
Heel sterk geschreven dit 🙂
ik word er oprecht moe van echt waar, laat mekaar lekker denk ik dan maar goed het is altijd zo geweest en ben bang dat het ook echt niet zal veranderen en denk eerder nog dat het alleen maar erger word
Ja, dat herken ik goed, opmerkingen à la ‘ja maar jij bent anders’. Dat ik (grotendeels) Arabisch ben gaat er niet altijd even makkelijk in bij anderen, en inderdaad wordt dat ook versterkt door het feit dat ik er voor sommige mensen niet Arabisch uitzie. Ik ben een mix van meerdere nationaliteiten maar ik kan er geen één bedenken waarbij ik in dat land als ‘volwaardig’ wordt gezien, wat nationaliteit betreft. De laatste keer dat ik in Libanon was, werd ik daar weer continu ‘de Nederlandse’ genoemd.
Toen we net in Nederland woonden, ging ik eens met mijn moeder en stiefvader naar haar schoonouders om te lunchen.
Er was een lange tafel, veel mensen, veel stoelen. Bleek er een stoel te weinig te staan. Zeiden die ouders tegen mijn moeder “Jullie zitten toch op de grond daar waar je vandaan komt?”. Is me altijd bijgebleven terwijl ik heel jong was. Maar waar het me toen ik nog jong was erg kon raken, heb ik dat nu totaal niet meer. Ik zie nu dat racisten gewoon onwetend zijn, zielig ook vaak. Eigenlijk heel sneu.
Ik schrik van de vele berichten over plunderingen, vechtpartijen, volgens mij hoort dit niet bij demonstreren. Ik vind dat je iedereen in zijn waarde moet laten om wie ze zijn en hoe ze er uit zien.