Die sexy vrouwelijke contouren

Dennis van 3 op Reis, je weet wel dat programma wat eigenlijk van Floortje is, liep gisterenavond op klaarlichte dag bij een wereldberoemde gitaarbouwer binnen. Pedro Huppeldepup De Narraña uit Madrid of een ander gat op het Iberische schiereiland. Je zou denken dat iemand die af en toe op een gitaar pingelt de moeite zou nemen om z’n naam te onthouden of de plaatsnaam op z’n minst, maar dat is dus niet het geval. Per slot van rekening was het geen dertien in een dozijn gitaarbouwertje. Grootheden zoals Lenny Kravitz, Nick van Simon, Simon van Garfunkel en weet ik veel wie (om eerlijk te zijn heb ik helemaal niet onthouden wie klant was bij Juan Ofzoiets El Piño) er allemaal naar Spanje afreizen voor een akoestische gitaar. Of gewoon vanuit de comfort van het eigen huis op eBay intypen: ‘Supergoeie Flamingo Gitaart niet te duur!’

Wat ik daarentegen weer wel onthoud is dat de vergelijking wordt getrokken tussen de vrouw en een gitaar. Vast omdat er een gat in zit, al kan ik je uit ervaring vertellen dat bovenop een gitaar liggen niet bevorderlijk is voor de speelbaarheid van het instrument. Om het niet eens te hebben over de comfort. Niet dat ik met seksuele intenties bovenop een gitaar ging liggen, daar is dat gat (in mijn geval) veel te groot voor. Maar goed, zoals ik al wist (en vast velen met mij) is de vorm van de akoestische gitaar gelijk aan het silhouette van een zittende vrouw vanuit achteraanzicht, zoals José Waszunnaam Con Carné de kijker verwittigt. Per direct concludeer ik dat het dus een expressionistische kunstenaar moet zijn geweest die de vrouw heeft vereeuwigd in de gitaar.

Als ik naar het rugaanzicht van mijn zittende meisje kijk, denk ik niet aan een gitaar (overigens ook niet andersom). Da’s hetzelfde als een vrouw zien in een Coca Cola fles. Gelijkenissen zijn er wel, maar ik kan toch echt opgewonden raken de contouren van m’n meiskes achterkant, in véél mindere mate van een gitaar en totaal niet van een colafles. Maar ja, het zijn toevallig wel allemaal succesvolle vormen. Oftewel er valt wel munt te slaan uit een abstracte vertolking van de contouren van een vrouw. Wat mij enkel doet afvragen of een natuurgetrouwe contour nog succesvoller zou zijn.

Hoe dan ook, Dennis ziet meer overeenkomsten tussen de gitaar en de vrouw. Maar Miguel de gitaarbouwer wil daar totaal niet in meegaan. Volgens hem ziet Dennis het totaal verkeerd, want een gitaar ziet er robuust uit, maar is eigenlijk heel delicaat. Waar dit bij een vrouw toch echt andersom is. En de gitaar laat zich bespelen, maar de vrouw…? Hij gebaard alsof hij een enorm nare ervaring voor de geest haalt, maar hij is me al kwijt. Want is de vrouw niet net zo onverbiddelijk als de gitaar, wanneer het gaat om de verkeerde snaren aanslaan? Kortom, de vrouw laat zich ook bespelen, maar je moet het instrument wel kunnen bespelen om er muziek mee te kunnen maken.

En als één ding niet klopt dan ga ik direct zoeken naar wat nog meer niet klopt. Dus zijn vrouwen niet delicaat? Misschien heeft Esteban Kweetnie Al Hambra daar wel een punt. Eentje waar ikzelf (en vast meer mannen met mij) een les uit zou moeten trekken. In de slaapkamer de vrouw als een teer poppetje benaderen is mogelijk een gigantische afknapper. Maar ja, als ik naar mijzelf kijk, dan moet ik concluderen dat dit pas gebeurd wanneer ik minder egocentrisch tekeer ga in bed. Wat dan meestal weer het gevolg is van je partner respecteren en je proberen gedienstig op te stellen, zonder te weten wat juist de invulling van die gedienstigheid zou moeten zijn.

Maar wat uiteindelijk de doorslag geeft, is dat Carlos de gitaar omhelst door het beestje figuurlijk met één arm om de middel en de ander om de hals met de hand op de rug vastgrijpt. Vervolgens demonstreert ie dat de gitaar toch echt op dezelfde manier het eenvoudigst is op te tillen. Nou weet ik toevallig dat de Finnen het beste weten hoe je een vrouw het eenvoudigst kunt tillen, aangezien dit het enige land is dat meedoet aan de wereldkampioenschappen vrouwtillen (een seksistische sport, waarbij de man een vrouw optilt om een parcours af te leggen). En ik kan je vertellen dat geen enkele Fin het ook maar een halve seconde overweegt om de vrouw diagonaal om de middel en hals vast te grijpen om aan het parcours te beginnen. Kortom, de gelijkenissen met de vrouw houden heel snel op.