Terwijl bij twee-derde van het land de rust langzaam is wedergekeerd, moet ik (en de rest van regio noord) nog één week de ‘survival skills’ inzetten. Ieder jaar is het inmiddels hetzelfde liedje. Het schooljaar loopt ten einde en, niet de kinderen, maar ik ben toe aan vakantie. Want zo tegen het einde van het schooljaar moet van alles worden ingepland, waar je als ouder je agenda maar even voor aanpast.
Afgelopen anderhalve maand had vanuit de basisschool zoveel onregelmatigheden, dat ik ervan van slag raakte. Wekelijks 1 à 2 uitstapjes, waarbij de kinderen een uur eerder (of juist een uur later) van school moeten worden opgehaald. En met twee kinderen die in andere klassen zitten – die dus niet alleen andere uitstapjes hebben, maar ook op andere momenten – zijn de rapen al helemaal gaar. Een logistieke ramp vanjewelste!
Ineens is er een complete studieweek. Nou ja, ineens? Maar toch, geen studiedag, maar een hele week dat de school dicht is. Nu vind ik die studiedagen al onzin, want naar mijn mening zijn dat simpelweg voortvloeisels van de complete bureaucratische zweem – die niet alleen de werkdruk, maar ook de kwaliteit van het educatieve systeem negatief beïnvloedt. Oftewel, de juffen hebben nog even voor het einde van het jaar een heidag, want 4 weken voor het einde van het schooljaar is het perfecte moment om essentiële wijzigingen door te voeren.
Zoals bij zoveel scholen in Nederland, zitten mijn kinderen op een school waar de ouders enorm betrokken zijn bij de school. Niet geheel toevallig zijn dit ook de scholen die kwalitatief beter te boek staan. Want de ouders nemen de leerkrachten flink wat werk uit handen, waardoor zij nog alleen maar die vermaledijde administratie en het daadwerkelijke lesgeven overhouden. Maar ook bespaart de school een hoop kosten, zoals bijvoorbeeld bepaalde schoonmaakkosten, welke weer ingezet kunnen worden voor extra curriculum voor bijvoorbeeld ‘hoogbegaafde’ kinderen. Kortom, allemaal geweldig!
Maar ik zit er inmiddels helemaal doorheen. Ik heb sowieso regelmaat, reinheid en rust nodig om fatsoenlijk te functioneren. Die is dus de afgelopen weken totaal verstoort geraakd. Zodanig dat ik zelfs rare fouten ben gaan maken. Zo had ik de klassenouder per mail toegezegd dat ik wel als hulpouder mee zou gaan naar een muzikaal uitstapje. Maar toen ik daarvoor kwam opdraven werd ik raar aangekeken, want ik stond niet op de lijst. Het was verder geen probleem. Ik mocht wel mee, hoor! De week erop is m’n oudste boos dat ik niet bij het muzikale uitstapje was. Blijkt dat bij het enige uitstapje dat zowel de oudste als de jongste had – wel op afzonderlijke dagen – ik met de verkeerde ben meegegaan.
Nou, je zult wel begrijpen dat ik die vakantie inmiddels verwelkom. Nog maar één week. Dat moet ik toch wel overleven? Gelukkig zit daar ook nog een klassenborrel in. Ja, laat die rosé maar komen. Het is aftellen geblazen. Alleen wel jammer dat, wanneer ik dan eindelijk vrij heb, dan de kinderen hun zomer vakantie begint. En ik dus 6 weken lang geen opvang in de vorm van school heb voor die twee draken. Pfff, als ouder ben je nooit meer vrij. Ik kan niet wachten tot ze 18 zijn!
Dank je wel, Robin! Het is nog maar een weekje, dat moet ik zeker overleven 🙂 We tellen al af, nog 4 nachtjes slapen 😛
Dank je wel, Felice! Het is altijd leuk om te horen dat het is gelukt om een lach te ontlokken 😉 En ik ben blij dat je het met een flinke korrel zout neemt 😀
Hopelijk kan je binnen kort genieten van je vakantie je zeker verdient hebt.
als ik het goed begrijp heb je het zwaar, met kinderen op de basisschool….ik moet er eigenlijk wel om lachen, maar of dat je bedoeling was, dat weet ik niet zeker