Het is maar zodat je het weet, nog één dagje en dan vergaat de wereld. Vandaar ook dat ik vandaag vanuit de Bahama’s dit stukje schrijf. Kostte me slechts een tweede hypotheek en een vroegtijdige aflossing van mijn levensverzekering, maar dan heb je ook wat. En aangezien morgen Moeder Aarde, om tot dusver nog onbekende redenen, zal imploderen, hoef ik me ook niet druk te maken over het feit dat mijn huis onder water staat of hoe ik in hemelsnaam die schuld zou moeten aflossen. Gelukkig stond ik een paar jaar terug niet met m’n puptentje bovenop een berg in ‘la douce France’, al was het alleen maar omdat ik toch niet van kamperen houd. Het einde van de wereld is al erg genoeg, dat wil je toch niet eens overleven in een tentenkamp vol aluminiumhoedjes.
Kortom, ik laat mij graag nog een Banana Daiquiri serveren aan de rand van het zwembad bij dit luxueuze vijf sterrenhotel. Meeliften met een Vogonruimteschip zal er niet inzitten. Per slot van rekening implodeert de wereld en maakt ze geen plaats voor een galactische snelwegafslag. Maar mocht dat wel het geval zijn, is een badhanddoek hier ieder moment binnen handbereik en de verlammende werking van de verfrissende alcoholische versnaperingen maakt dat ik sowieso niet panikeer. Desalniettemin vrees ik dat de nabijheid van een handdoek me weinig goeds zal doen, aangezien ik helemaal niemand in mijn Feestboekvriendenkring heb met obscure namen zoals Ford Prefect. Hoe ik een dergelijke lift dus zou moeten pikken gaat sowieso mijn petje te boven. Plus de meesten van ons weten inmiddels ook wel dat ‘wat is zes maal negen?’ de ultieme vraag van het leven, universum en alles is. Waarop het antwoord uiteraard tweeënveertig is. Zo niet, ‘go educate yourself!’
Maar alle gekheid op een stukje, wat uiteraard erg eigenaardig is (sommige dingen moet je je niet eens visueel willen voorstellen). De kalender loopt af en een nieuwe zal starten. Naar zeggen al voor de 2017e keer, maar iedereen weet dat onze kalender niet in jaar nul is geïntroduceerd. Zo niet, ‘go educate yourself!’ Hoe dan ook, het was me het jaartje wel. Want dat moet je dan zeggen. Toch? Niet dan? Nou, nou! Het was me zeker een jaartje! Een tsunami aan gestorven bekendheden. En dat ikzelf er steeds meer van, zij het toch redelijk onbewust (waar ik sowieso al niet van houd), heb gekoppeld aan significante momenten in mijn bestaan, maakt dat ik me realiseer dat ik oud word. Of eigenlijk liever, al ben! Tenminste mijn ‘mennekes’ vinden van wel, maar daar hield ik vanaf dag één al rekening mee. Vandaar ook dat zij denken dat ik 29 ben in plaats van 39. Op hun leeftijd zien ze het verschil niet, da’s allebei stokoud. Het is dus een wonder dat ik nog leef.
Maar ja, ik heb dan ook beloofd dat ik niet dood zal gaan. Waarop de jongste van mening blijkt te zijn dat ik toch de pijp uit moet gaan, want niemand is onsterfelijk. Nou, papa wel hoor! Ik heb nog veel te veel te doen, er is niet eens ruimte in mijn agenda om zomaar het loodje te leggen (misschien wanneer ik me een ‘personal assistent’ kan veroorloven en dat kan nog lang duren). Waar ik dat loodje moet halen en waar die neergelegd moet worden, is dan natuurlijk ook nog een vraag die je (en in de toekomst die ‘assistant’) aan die jeugdige Spaanse Inquisitie mag gaan uitleggen. Waarbij ik uiteraard verdomd blij mag zijn, dat die snotneuzen nog niet weten welke instrumenten die gelovige sadisten inzette om de tong, vaak letterlijk, wat losser te maken. Zo kreeg ik onlangs nog de vraag: ‘Wat is “martelen” dan eigenlijk?’ Waarop je dan, zoals de vaderrol je gebiedt, eerlijk antwoord op dient te geven. Da’s dus wat papa en mama doen wanneer jullie weer eens niet doen wat van jullie gevraagd wordt om ervoor te zorgen dat jullie toch doen wat jullie eigenlijk helemaal niet willen doen!
‘Ah, dus “martelen” is wanneer je met je dikke kont het beeld van de televisie blokkeert wanneer we net tegen de eindbaas van een level in een videogame aan het knokken zijn?’ Waarop je dan confirmerend antwoord, enkel om voorzien te worden van het bijzonder inzichtelijke, voor een zes en zeven jarige, repliek van: ‘Maar als je dan ervoor hebt gezorgd dat wij alweer die eindbaas niet hebben verslagen en we dus nog steeds bij diezelfde level blijven steken, dan ga jij onze kamer opruimen! Dus… Hoezo doen wij dan eindelijk wat jij wilt dat wij gaan doen wat wijzelf eigenlijk niet willen doen?’ Dat is dan dus weer zo’n vraag die je, om opvoedkundige redenen, niet beantwoordt. Enkel om zelf weg te lopen met de gedachte, ik heb ook niet verteld voor wie het een marteling was.
Het lijkt mij dus duidelijk dat ik in het komende jaar snel die mattenklopper moet aanschaffen, want vroeg of laat eindig ik in het gesticht als ik op dit pad doorga. En uiteraard moeten die paar kleden, die mijn vloer dat warme huiselijke gevoel geven, eveneens bij tijd en wijlen eens geklopt worden. Maar vooral zodat we aan het einde van ieder kalenderjaar, zonder een flinke inbreuk te doen op de portefeuille, knallend het nieuwjaar in te luiden. Kortom, zonder gillende keukenmeiden, maar krijsende snotapen! Indien we dan weer een paar jaar verder zijn, kunnen we spreken van een traditie. Welke niet zonder slag of stoot ten einde mag komen, nogal letterlijk ook. Ja, want tradities moeten we hoog houden. Nou, ik drink nog een Daiquiri, terwijl ik hierover doorfantaseer, en wens jullie allen een gezond en gelukkig nieuwjaar.
One extra Daiquiri coming up! Dank je en jij natuurlijk ook een gezond en gelukkig 2017 😉
Ghehe zo leuk weer. Gelukkig nieuwjaar en doe mij ook een drankje ; -)