Tanden of kiezen? Het brein volledig doorgeslagen
‘Papa, m’n tand zit los!’, zegt een heugelijke stem nogal opgewonden. Het is ochtend, maar de hersenen werken al op volle toeren. Spontaan loopt zelfs Chiel Montagne voorbij in het frontale cortex. Gelukkig verdwijnt ie ook weer snel en verzamelen de neurotransmitters zich rondom het thema ‘wisselen’, waarbij al snel duidelijk wordt dat de media het brein week heeft gemaakt en als klei heeft gevormd. Volledig geconditioneerd rondom de wisseling van de wacht in Den Haag. Ja, we mogen spoedig weer kiezen. Oh ja, tanden! Kiezen! Nee, tanden!
‘Mag ik ‘m eruit slaan?’, vraag ik dus aan het glunderende gezichtje dat daar aan mijn bed staat. Wederom zie ik gelijkenissen met het democratische proces. Je wilt een andere tand, want de huidige is ongeschikt bevonden om ooit serieus genomen te worden. Een babytand! En je wilt een grote-mensentand. Bovendien wiebelt ie al een tijdje gruwelijk irritant en als we nog even doorgaan met onze dagelijkse bezigheden zal de ergernis zodanig oplopen dat geweld gebruiken wordt gerechtvaardigd. Een afzetting van de melktand zal geschieden en de tand die terugkomt vervuld precies dezelfde functie op exact dezelfde wijze. Het enige verschil is de psyche die ontzettend vrolijk gestemd is, want de langverwachte verandering is eindelijk op handen.
Verkiezingstijd is het ochtendhumeur niet goedgezind
‘Nee, nog niet’, zegt die kleine krullenbol. ‘Mag ik televisie kijken?’ Die grijze Sony-kast heeft me de afgelopen tijd alleen maar koppijn bezorgd. Mijn dagelijkse rituelen werden drastisch verstoord door opdringerige en soms zelfs boze politici. Aldus het Jeugdjournaal was er beveiliging tijdens de campagne om boze en opdringerige mensen op afstand te houden. Nou, ik heb er niets van gemerkt, ze kwamen nog steeds m’n huiskamer binnen. Maar ja, de beveiliging van vandaag de dag wordt afgerekend op dit soort pietleuterige dingen. Ooit was je blij wanneer zij fysiek geweld en letsel wisten te voorkomen. Nu moeten ze ook verbaal geweld en psychisch letsel tegenhouden. Ik zou bijna medelijden krijgen met iedereen die zo’n grote V op het jasje speldt voor aanvang van de werkuren. Die veiligheid, die zo hoog in het vaandel zit, wordt met de dag geherdefinieerd en leidt gestaag naar het verlangen te leven in een panopticon voor de geest.
‘Waarom niet? Ik kan ook een hamer gebruiken. Zal ik die eerst steriliseren? Om infecties te voorkomen’ Net zo steriel als de lijsttrekkers die afgelopen week de redactie en presentatie versterkten in Goedemorgen Nederland. En zo mijn dagen, die normaliter beginnen met een lichte irritatie naar aanleiding van hetzelfde programma, van start lieten gaan met een ongekende woeste razernij. Vanwege de conservatieve houding die het programma sowieso aanneemt. Je weet wel, dat kliekje dat termen als ‘alternatieve feiten’ verzint. Hoe achterlijk kun je zijn? Die dan in 5 dagen tijd enkel Emile Roemers als sociaal geluid laten horen binnen het laissez-faire liberale WNL zendschap en die wordt dan ook nog de mond gesnoerd. Om daarna Rutte van de PVV-light te laten kleppen over buitenlandse dreigingen.
‘Nee, geen hamer! Maar mag ik nou televisie kijken?’ O, nee! Dan komt zelfs onze peroxidekoning en uitvinder van de term PVV-light vertellen dat alles aan de Marokkanen ligt. Ja, als ik hem was zou ik ook graag iedereen willen wijsmaken dat mijn eigen partij Coca Cola is en de partij waar ik vandaan kom niet eens Coca Cola Light is maar imitatie-cola. Het huismerk van de Aldi. Waarna de week wordt afgesloten met Pechthold van de VVD-light, die graag in de ochtend praat over de verantwoording van ouders om ‘nee’ te zeggen tegen hun kinderen. Blijkbaar is er weer zo’n oelewapper die denkt dat half Nederland enkel de teugels laat vieren als het de kinderen betreft. Weer zo’n aanname die nergens op stoelt. Meestal gaat het in je eigen kennissenkring slechts om één setje ouders, waarvan het kind nog nooit ‘nee’ heeft gehoord.
Ik verkies het uit bed te komen
‘Nee!’, zeg ik, hoogstwaarschijnlijk iets te nors, omdat mijn brein net bij die trouwe hond van D66 was blijven steken.
‘Mag ik dan op de Wii?’, vraagt het kinderstemmetje enigszins vertwijfeld.
‘Hmm. Nee!’
‘Asjeblief.’
‘Nee, je gaat niet nu op de Wii! Dan heb ik nog liever dat je TV kijkt…’, ik was nog niet uitgesproken of m’n kamerdeur wordt alweer dichtgetrokken en een fractie van een seconde later klinkt het gegalm van ondefinieerbare TV-geluiden vanuit de huiskamer. In mijn brein wordt ik nog even teruggeslingerd naar dat programma, wiens naam beter werkt wanneer deze sarcastisch zou zijn. Wie weet is ie dat ook. Zou wel logischer zijn. Zouden zij die lijsttrekkers hebben aangestuurd om in pak met stropdas een programma te presenteren dat bekend staat om z’n casual geklede presentatoren? Hoe dan ook de lijsttrekkers waren bij Goedemorgen Nederland net zo misplaatst als een gerontofiel in het Vaticaan. Ah, ik moet het bed uit om die kinderen een boek te geven en zelf een koffie te pakken, voordat we melktandjes gaan trekken.
