Ik voel ‘t in m’n botten

In de kern van mijn zijn weet ik dat het dit keer anders is. Dit keer gaat het lukken. Allemaal! Je zou bijna denken, waar een depressie al niet goed voor kan zijn! Ja, het is haast niet te geloven. Toch is het waar. En ondanks dat ik pas ben begonnen, vanuit de kruipstand weer op te staan. Nog steeds op de knieën. Dus zelfs nog geen enkele voet geplant in de aarde (waarvan ik nu al ruik dat die vruchtbaar is). Wel heb ik de rand van de tafel, waaraan ik mij zeer spoedig omhoog zal trekken, nu met beide handen vast in een ijzeren grip en een blik van pure determinatie in de ogen. Ja, ik ga staan, daarna lopen en wanneer dat mij gewoon is en zelfs begint te vervelen, zal ik in draf gaan om vervolgens te gaan sprinten.

Met dank aan… God dank ‘te danken aan’ en niet ‘te wijten aan’. Al ben ik een non-theïst en klop ik dus liever niet die drie letters, in die volgorde, achtereen in op mijn toetsenbord. Maar hier is dergelijke heilsschennis, om het nog iets erger te maken, wel op z’n plek. Maar goed! Met dank dus aan zwaar depressief te zijn, ben ik in een psychologisch traject mijzelf nog beter gaan begrijpen, maar vooral word ik nu op de juiste manier vooruit geholpen. Iets waar ik tot voor kort nog mijn twijfels over had.

Inmiddels ruim een jaar geleden legde ik schoorvoetend mijn hulpvraag neer bij de psycholoog. Ik had geen keus, want het ging echt niet meer. Bovendien dreigde mijn depressiviteit de nog prille relatie met mijn vriendin in de kiem te smoren. Omdat ik er toch was (en op advies van m’n meiske) zei ik tussen neus en lippen door dat ik eigenlijk ook wel getest wilde worden op ADD (in de volksmond, Alle Dagen Dromerig). De psycholoog sprong nog net niet in de lucht om op het hoogste punt in de sprong ‘Eureka’ te roepen. Dat moest dan maar als eerst onderzocht worden, want dat zou wel eens het fundament van de depressie kunnen zijn.

Aangezien mijn klachten nogal extreem waren, heeft ze hemel en aarde bewogen om ervoor te zorgen dat ik binnen ‘no-time’ versneld in behandeling kon. Alwaar de eerstvolgende psychologe mijn situatie dusdanig ernstig vond dat ik per direct op één van de schaarse zetels binnen een groepstherapie zou belanden. Blijkbaar is er iedere keer dat zij een groepsbehandeling houden, hiervoor zoveel animo dat een plekje bemachtigen en kwestie is van wachten tot je eindelijk aan de beurt bent. Alles leuk en wel! ADD geconstateerd en aan het einde van de behandeling veel te veel tips meegekregen om direct te implementeren, maar nog steeds niets gedaan aan de initiële zorgvraag, de depressie.

Uiteindelijk werd het een cognitieve behandeling. Het doel is om het gedachtepatroon te veranderen om zo, na verloop van tijd, jezelf de depressie uit te denken. Het voorbeeld dat werd aangehaald was: als je ‘s nachts, in je slaap, wordt gewekt door gerammel vanuit de keuken en je denk, een inbreker. Dan heb je daar een extreem negatief gevoel bij. Veel meer dan wanneer je denk, is de kat nu alweer op het aanrecht gesprongen? Maar ja, ik word niet geteisterd door irreële negatieve gedachtegangen. Mijn situatie, langdurig werkeloos, is héél reëel. Evenals het feit dat mijn inkomsten lager zijn dan mijn vaste lasten (ik leef niet in weelde, hoor).

Na dit kenbaar gemaakt te hebben (en wat tevens beaamd werd) is de therapie over een geheel andere boeg gegooid. In principe is de behandeling nu toch een ADHD behandeling geworden. Sindsdien ga ik vooruit. Zij het gestaag in babystapjes. En dat stemt hoopvol, aangezien de korte termijnvooruitzichten, die voorheen nog immobiel was, nu kansen heeft voor meer dynamiek. Met als gevolg dat ik de spiegel van mijn hoofd (mijn leefomgeving) zojuist met de Franse slag heb gekuist. En nu moet het dan eindelijk goed komen. Ik voel ‘t in m’n botten, in de kern van mijn zijn. Al zal ik wel waakzaam moeten blijven voor een aantal in te calculeren ADD-valkuilen.

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---