Wil je het echt allemaal weten? We zijn het allemaal eens; ‘eerlijkheid duurt het langst’. We verwachten in iedere vorm van relatie dat wij eerlijk behandeld worden, dat men de waarheid vertelt en dat we niet voorgelogen worden. Een leugentje om bestwil begaan we allemaal wel eens, maar veel grotere leugens zijn onacceptabel. Dat is wel een principe wat we met ons allen hebben aangenomen.
En hoe zit dat met ‘niet de hele waarheid’ vertellen? Is dat een leugen? Of is dat okay? Zolang ieder wel uitgespookte woord maar waarheid is.
Ik vraag me dit hardop af, omdat ik bij mijzelf een ontwikkeling heb gesignaleerd. Ik ben 4 jaar single na een relatie van 18 jaar en dus al 4 jaar vrolijk aan het daten met totaal verschillende mannen.
In het begin van mijn date-periode wilde ik al-les van de betreffende man weten.
Met gepast wantrouwen en onzekerheid hoorde ik zijn verhaal en waarheid aan.
Omdat ik zelf best een open boek ben, heb ik geen moeite met welke vraag dan ook te stellen. Dat sommige mannen meer moeite hebben om die beantwoorden werd mij snel duidelijk..;-) Combineer mijn openheid met een vleugje Rotterdamse directheid en je hebt een ultiem recept voor het wegjagen en afschrikken van mannen.
Zelfs als ik antwoord kreeg over bv zijn verleden, opvattingen etc, had ik wel eens het idee dat ik sociaal gewenste antwoorden kreeg. Ik geloofde het dus ook niet eens echt, wat ik hoorde.
Resume;
ik stelde vragen die men liever (nog) niet wilde beantwoorden en als ik antwoord kreeg, betwijfelde ik het antwoord. Lousy combinatie als je het mij vraagt.
In de afgelopen vier jaar heb ik geleerd dat ik niet zo nodig alle waarheid hoef te weten. Ik heb te maken met de persoon die NU voor mij zit. Ongeacht zijn verleden. De hoeveelheid relaties, perioden, ervaringen etc hebben hem gemaakt tot een mens wat ik blijkbaar interessant genoeg vindt om daar mee uit te gaan.
Mijn interesse gaat uit naar wat hij nu interessant vindt. De periode waarin we nu leven. Niet wat er ooit was. Natuurlijk hoor ik dat graag van hem; als hij dat wil vertellen. Niet omdat hij het gevoel heeft dat hij dat moet vertellen.
Ik vind dit een openbaring;
het geeft mij veel meer kans oordeelloos te kijken naar de man die mij triggert. Want hoe ik het ook wend of keer; informatie beïnvloedt mijn oordeel.
Want als hij vertelt dat hij een heuse vechtscheiding achter de rug heeft, ben ik dan zo naïef om te denken dat dat alleen aan zijn ex heeft gelegen? Als hij vertelt dat hij ooit gearresteerd is geweest voor een (klein) delict, maakt mij dat dan niet huiveriger de beste man aan mijn kinderen voor te stellen? Wat als hij het eerlijk aantal bedpartners met mij deelt; voel ik mij dan niet nr ‘zoveel’?
Dit zijn overigens geen vragen die ik stelde, maar ik wil aangeven dat het horen van de waarheid soms flink roet kan gooien in jouw actuele situatie. Informatie beïnvloed. Of je het nu wel of niet wilt.
Hoe vaak hoor je in relaties niet ‘waarom heb je dat niet gezegd?!’. Met een lichte verontwaardiging; we zijn niet ‘overal’ van op de hoogte en dat brengt ons ‘out of control’.
Is het niet een teken van onzekerheid als we alles willen weten van onze partner?
Is het niet veel duurzamer om naast elkaar te leven en te zien wat er ter sprake komt gedurende een gesprek/periode/relatie?
Zou een mens zich niet veel vrijer voelen als hij niet altijd het idee heeft een ander op de hoogte te moeten stellen?
Begrijp me niet verkeerd; ik doel niet op verzwijgen. Dus geen doelbewust achterhouden van informatie. Ik doel op gedoseerd vertellen. Erop vertrouwen dat de ander jou erin deelt als het voor jou of jullie van belang is. Dus dat je nooit meer het achtergestelde gevoel hoeft te hebben als jij het nog niet had gehoord.
Loslaten.
Hier komt zoveel loslaten bij kijken. Vertrouwen hebben. In jouzelf, in jullie relatie, in jouw partner en ook in dat het goed komt en loopt zoals het moet lopen.
Ik vergelijk het altijd met een hand zand. Wanneer je een hand vol zand hebt en je wilt het behouden, zul je er niet in moeten gaan knijpen; het zand zal tussen jouw vingers door wegglijden. Wanneer je een kommetje van jouw hand maakt en het zand er rustig op laat liggen, blijft vrijwel alles liggen. Heb vertrouwen. Laat het los.
Voor mij gaf dit veel rust. Ik hoef alleen maar te kijken naar de man die nu voor me zit. Ik hoef hem alleen maar te laten praten waar hij graag over wil vertellen. Ik heb het vertrouwen dat als hij mij vertrouwt, hij mij een deelgenoot wil maken voor momenten die van hem van belang waren. Op zijn tijdstip. Wanneer hij dat wil vertellen.
Ik zie het als twee mensen die daardoor door elkaar verrast blijven worden; simpelweg omdat ze niet alles vanaf moment 1 hoeven te weten.
Het is een bepaald respect voor de vrijheid en individualiteit van een ander. Kom maar wanneer je zo ver bent.
Is het ook niet veel leuker om die vrijheid te krijgen? Dat je jouw partner niet (quasi-grappig-bedoeld) tegen zijn vrienden hoort zeggen dat hij dat eerst met jou moet overleggen? Misschien is het vrouw-eigen; zijn we gewoon graag volledig op de hoogte van alles. Maar maken we het onszelf niet onwijs lastig met al die informatie? Daar doen we wat mee; of nu wel of niet willen. Het maakt ons onzeker, we hebben snel het idee dat we de controle verliezen, voelen ons buitengesloten of worden afgeschilderd als ‘zeur’.
Mannen zijn hier al een stuk verder in, denk ik. En ik snap dat dat rust geeft.
Ik ben benieuwd hoe jullie hierin staan; vertel het me wanneer jij dat wilt…..;-)
Voor mij werkt dit nu heel plezierig; geen negatief geladen oordelen die gevormd worden op basis van informatie uit het verleden. Ik leef in het hier en nu. 🙂 Zonder leugens, maar soms met slechts een halve waarheid…..
Lees ook: Ik zat op Tinder! en Waarom liegen mensen?
Ontdek meer van Pink Pressᡣ𐭩
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
