Waarom? Daarom!

Het is geen geheim in mijn directe omgeving dat ik ‘struggle’ in mijn opvoeding van mijn drie jonge kinderen. Ik heb het boek “Waarom? Daarom!” in 1x uitgelezen. Hier lees je meer over het boek, mijn review, en mijn verhaal over het opvoeden van mijn 3 kindjes als alleenstaande moeder.

Mijn dochter is bijna 12, mijn zoontjes 6.5 en 5. Ze zijn van 2 verschillende vaders en hebben ieder een zeer eigen karakter inclusief mijn DNA het meest, om het voor mij nog makkelijker te maken. Als alleenstaande is opvoeden een hele uitdaging. Normaliter hoe groter de uitdaging hoe meer power ik in de strijd gooi, maar door mijn chronische vermoeidheid en chronische pijnen ben ik eerder dan gewenst uit de ring geslagen voor mijn kinderen.

Al 4,5 jaar sta ik er volledig alleen voor. Bij mijn scheiding had ik geen inkomen, geen werk, geen huis etc. dus het was echt een hele stap voor mij om weg te komen maar zoals ik al zei, hoe groter de uitdaging hoe meer power in in de strijd gooide en binnen 3 mnd was ik met de kinderen weg, naar ons eigen huisje. Vrijwel direct kreeg ik toch een baan. De kinderen moesten ineens wennen aan kinderdagverblijf, niet meer mama 24/7 om je heen en om het weekend op visite in je eigen slaapkamer waar je opgegroeid was. Mijn dochter altijd al om het weekend naar haar vader en diens vriendin. Die band is na de 2de scheiding alleen maar beter geworden tussen ons drieën.

Ik werkte in het weekend en twee dagen door de weeks omdat Nederland het prachtige systeem heeft ontwikkeld dan als je 4 dagen werkt je maar 3 dagen opvang mag aanvragen (deels vergoed krijgt). En bedankt alle misbruikende mensen, die hier zwaar misbruik van hebben gemaakt, en het bijna onmogelijk maakt voor een alleenstaande moeder om nog te kunnen werken.
Maar ondanks onze verschillen ging mijn ex ermee akkoord. Feitelijk zag ik ze niet meer, ze gingen naar de opvang opvang, naar school, naar bed en naar papa. Mama werkte zich letterlijk lichamelijk en geestelijk kapot in 2,5 jaar, voor een minimumloon 30 uur in de week (wat nog minder dan een sociale bijstand verdiende) Fijn land, Nederland.

Nu 4,5 jaar later loop ik al een tijdje bij organisaties om hulp te krijgen om mijn leven thuis beter op de rit te krijgen met de kinderen. inmiddels wat diagnoses rijker, klachten rijker en baan minder. Dus het is best een chaos. Ook nu weer krijg ik dezelfde Nederlandse adviezen. ‘Praat met je kinderen’ “deel ze in wat je bezig houd, Ze zijn inmiddels al weer … jaar oud, dat kunnen ze wel aan” Dan ineens als dat niet blijkt te werken, tegenstrijdige adviezen als “Ja, Je moet ze niet alles vertellen, je moet ze niet als gelijk waardig beschouwen ze zijn nog maar … jaar oud”. uh… LOST.

Inhoud

Van de week kreeg ik het advies om eens het boek “Waarom? Daarom! van Roue Verveer” te gaan lezen. Het zou een grappig opvoedboek zijn met een knipoog. Ik meteen naar de bieb, hij was uitgeleend, niet kunnen wachten omdat ik smart naar een oplossing die wel voor mij werkt het boek gekocht. Puur om mezelf 1- te ontspannen, want dat gebeurd ook veel te weinig. 2-ik ben redelijk wanhopig want ik weet het even niet meer.

Ondanks dat dit geschreven is vanuit een Surinaamse opvoeding lijkt het ook veel op de Portugese manier. Mijn vader,een rasechte Amsterdamse Portugees, was van de harde opvoeding. Wel minder als zijn eigen opvoeding, gelukkig maar volgens Nederlandse begrippen veel te streng. Ik als kind wist niet beter of iedereen werd zo opgevoed. tenminste wel in onze kringen. (Portugese, Surinamers, Biker-vaders, etc…) Maar al snel leerde ik meiden van school beter kennen en schrok van het verschil van opvoeding (Nederlandse vs mijne) Eerst leek het me heel chill om vriendinnen met je moeder/vader te zijn, en over alles en nog wat mee te kunnen praten.

Maar al snel kwam het respectloze gedrag dacht ik;”Waow… mijn hoofd had nu echt achterste voren gestaan, hoe durf je zo te doen”.

Dit is dus kennelijk normaal. Naar mate de tijd veranderd begon ook de regering zich ermee te bemoeien. Kinderen mogen niet geslagen worden (op zich goed natuurlijk) maar dat zelfs een corrigerende tik op de vingers of de luierkont niet meer gegeven mag worden vind ik echt te soft worden. “Je moet het verbaal met je kind kunnen oplossen’ Yeah Right. Nooit in huize Bella geweest?! Deze kids “outsmart” me elke dag op nieuw. (natuurlijk omdat ik dat laat gebeuren heeft deze spiegel mij laten zien) Altijd maar het laatste woord willen hebben, laatste zucht, what ever.. Als ze maar het gevoel hebben van ‘zo 1-0’.

Daarbij zijn mijn kinderen MIJN kinderen, dus versie 2.0 van mezelf. De verbeterde versie van mij. Mijn jongste, lacht bijna om een pakslaag, ik was er bang voor. Mijn dochter, geeft me regelmatig een grote mond, terwijl ik dat op mijn 25ste voor het eerst tegen mijn vader durfte te geven. Verder zijn het schatten, mijn dochter kan prachtig zingen, iets wat ik nog altijd probeer op mijn favoriete Madonna liedjes, mijn middelste heeft de brain waar ik altijd op hoopte. Hij rekent erop los. Stuk voor stuk lees ik hun gedachtes en weet ik wat ze willen gaan uitspoken voor ze het gedaan hebben, wat ook vaak mijn valkuil is want ik bekijk de dingen teveel vanuit hun ogen en geef dan ook weer toe. “Ah, ik mocht nooit uit, is leuk als ze wel mee mag naar Fris feest” terwijl ik haar het liefst tot 18 binnen gesloten deuren hou.

Over “Waarom? Daarom!”

Roue spreekt vanuit zijn eigen ervaringen van opgevoed worden in Paramaribo en zijn opvoeding anno 2015 in Amsterdam met twee jongens en zijn vrouw. Heerlijk boek en al snel herkenbaar waar het (bij mij in ieder geval) mis gaat. Beetje jammer dat hij blijft hameren over dat opvoeden een teamsport is en je het met zijn tweën moet doen. Klopt natuurlijk wel, maar uh,,, tja.. ik ben nou eenmaal alleen. Natuurlijk heeft hij gelijk dat als mama (zoals ik) uitgeblust is om 16 uur dat Papa dan even de regie kan over nemen. Lijkt me heerlijk. Maar deze mama moet gewoon scherp zijn 24 uur 7 dagen per week, maar dat lukt dus niet. Door mijn ADD hoofd, onverwerkte dingen en verdriet en de pijn in mijn lijf (fibromyalgie) en chronische vermoeidheid, laat ik steken vallen en daar wachten deze duiveltjes in schaapskleding op, want een keer je grens verleggen is funest (schuivende grens = geen grens zoals Verveer dat benoemd). Hij heeft gelijk. “Ja maar gisteren mocht het wel” en probeer daar dan maar weer op terug te komen. “That takes some skills, good skills and great set of balls”. oftewel ruggegraat en gezien mijn spieren en botten pijn doen, is mijn rug makkelijk te kraken voor de drie musketiers. Want de vermoorden elkaar soms half maar oh wee als er gezamelijk gewin is, dan is het net Ajax, Feyenoord die gezamenlijk naar Oranje kijken bij de WK.

Verveer is hard opgevoed, harder dan ik (gelukkig) maar de lijnen komen overeen. Mijn vader en moeder tegen elkaar uitspelen had geen zin. Ze zaten op een lijn, als wist ik niet dat dat absoluut niet zo was achter de schermen blijkt later. Maar mijn vader had letterlijke de broek aan, ik was zijn dochter dus klaar, hij besloot dat, gebeurde dat. Mijn moeder probeerde hem milder te laten worden maar zonder succes. Uitgaan?? Wat?? wat is dat? ik was 25 toen ik echt het stapppen ontdekte. Ik mocht op mijn 17de uit met mijn zus (4 jaar ouder) en mijn nicht (5 jaar ouder, Portugese opvoeding) en werd door de dames om 01:00 bij de parkeerplaats gebracht waar mijn vader me dan weer ophaalde #Genant. Vaak stond mijn vader dan met een gabber te praten die hij dan weer uit de stad kon met een laatste groet van, ‘Ja man tot zo, even die ‘kleine’ naar huis brengen’. “Please God let me die now, please.. ”

Mijn vader is maar 21 jaar ouder dan ik, dus ging overal heen waar mijn klasgenoten heen gingen, TomTomClub, Thunderdome feesten noem maar op, dus ik hoefde echt de truc niet te doen van.. “we zeggen, ik slaap bij jou en jij zegt thuis dat je bij mij slaapt en dan gaan we stiekem naar dat en dat feest”. Ik zeggen dat ik dat ook nooit gedaan zou hebben. Er waren bij ons maar 2 regels, 1#NietLiegen en 2#Respect. Dus daarom loog je ook niet, uit respect voor je ouders.

Mijn kinderen daarentegen, liegen, bedriegen en schelden je uit als het ze uitkomt. Eerst omdat ze niet wisten wat ze zeiden, nu omdat het kan en ze er eigenlijk nauwelijks voor gestraft worden behalve dat mama boos word. Toch blijven ze het doen, dus wordt het echt tijd voor Verveer’s aanpak. (voor mijn dochter helemaal losgeslagen is al tiener zou Verveer zeggen, Puberen bestaat niet, is Nederlands verzinsel) Ik moet echt leren dat je ze geen vinger kan geven, want ze nemen niet alleen mijn hand, maar met alles wat ik heb en er alleen voor sta ben ik meteen mijn hele arm kwijt. Ik maak de klassieke fout. Ik wilde het anders doen dan die verstikkende bescherming van mijn vaders regime.
Maar met alle zieke geesten op deze wereld die XTC of GHB in het drankje gooien op een “fris”feestje kan dat niet. Buiten dan is het respect ver te zoeken de laatste tijd bij de jeugd. Ik hoop dat mijn kinderen op straat geen grote mond geven tegen ouders en oudere. Dan maar een grote mond thuis waarbij ik ze meteen straf kan geven. Het nadeel is; Ik ben alleen. het gevecht is niet eerlijk, het is altijd 3 tegen 1. Helemaal niet omdat het meestal gebeurd om mijn zwakste momenten, Als ik doodmoe ben of pijn heb. Dan kan ik niet zeggen “Papa, zeg jij er nou eens wat van”

Ik wil niet te veel vanuit het boek quoten maar er staan simpele huisregels is, mantra’s en standaard antwoorden wat je als ouder kan geven waardoor een discussie meteen is beëindigd voor hij begonnen is. Voor mij dus erg handig gezien het 3-1 is elke dag opnieuw. ook het gelijkheid = weg. gelijkheid is in huis, ouders staan gelijk aan ouders en kinderen aan kinderen. Klaar. een Kind is overigens een K.I.N.D. = Kan Ineens Niet Denken! Ik ben te soft in mijn opvoeding, ik wil te veel de GoodGirl zijn, niet eens de Good Cop (als je zijn boek hebt gelezen dan weet je wat ik bedoel. Het is ook lastig om in je eentje, BadCop en GoodCop in een te zijn. Ik wil te veel vrede in huis, en een leuke lieve mama zijn, maar kinderen hebben nou eenmaal regels keihard nodig. En ik eigenlijk ook, dan weet ik namelijk zeker dat ik na 20.00 uur kan bijtanken ipv 3x de kinderen naar bed te sturen of me te irriteren aan het gegiechel boven of dat ze om 21.00 nog niet stil zijn. Dit kost mij allemaal waardevolle energie. Daarbij word vaak geeist dat ik boven TV ga kijken anders wordt er gedreigd dat ze helemaal niet gaan slapen. Ja zo ver is het in huize Bella al. Dus … Let the Big Mama out en strak regime van Papa toch maar een beetje oppoetsen dan maar.

Een echte aanrader voor iedereen die een leuk Amsterdamse stijl humor boek voor de fun wilt lezen, en voor ouders, ouders in spe die graag wat meer inzichten willen hebben in het juist opvoeden van je kinderen. Gewoon leuk leedvermaak met een knipoog en duidelijke taal over hoe opvoeden beter zou werken dan het zachtsoepige gedoe waar iedereen aan doet, het praten met je kinderen tot je een ons weegt. Gezien ik behoorlijk overgewicht heb, ga ik dat dus niet winnen…. Ik word wel een omgekeerde Bounty, Bruin van binnen en wit van Buiten, met een Portugese nasmaak.