Zo feestelijk, het licht in de duisternis

De klok is alweer een uur teruggezet en de dagen worden kouder, dus het is een kwestie van wachten tot de Elfstedentochtkoorts weer uitbreekt in Nederlands medialand en er eigenlijk een ophokplicht voor journalisten zou moeten worden ingesteld. Ja, het is wintertijd! Dus de dagen worden korter, een gezegde die slaat als een tang op een varken. De dagelijkse beschikbare vierentwintig uren blijven per slot van rekening onveranderd. Maar goed, het zijn dus de donkere dagen, die ondanks een toeslaand winterdipje hier en ‘the seasonal blues’ daar toch de nostalgische warmte van Anton Piecks winterplaatjes oproept.

Typische Hollandsche kneuterigheid van warme chocolademelk met een neut, opwarmen voor de kachel of open haard, spelende kinderen met sjaal en muts in de straat (al vrees ik dat die toch écht tot het verleden behoren) en een overvloed aan lichtjes die de duisternis trachten te verjagen opdat de zon weer op mag komen om een nieuwe vruchtbaar voorjaarsseizoen in te luiden. Maar tot de baan van de aarde om de zon onze dagen weer langer maakt hebben we uiteraard de nodige lichtjesfeesten, welke al duizenden jaren (zelfs voordat de kerk ze toe-eigende en van inhoud veranderde) worden gevierd in deze contreien.

Voor mijn kinderen is de lichtjeskneuterigheid officieel gisteren begonnen, toen ze met zelfgemaakte lampionnen mochten bedelen voor de verwarmende mantel der suikergoed met St. Maarten. Al liepen ze twee weken geleden al een rondje met andere zelfgemaakte lampionnen, om een soort van Nederlandse vertaling van het overgevlogen Halloween te lopen. Toen dus zonder bedelwerk en eigenlijk precies 2 weken te vroeg, aangezien het nog niet donker was tijdens de lampionnenoptocht. En, al begint voor een Eindhovenaar traditioneel het lichtjesseizoen op 18 september, was dit nog maar slechts de aanvang van onze duisternis verjagende festiviteiten in de aanloop naar het joelfeest (vandaag de dag beter bekend als Nieuwjaar).

Uiteraard zijn er mensen, waaronder ook ikzelf, die nu al graag de kerstverlichting, liefst inclusief boom en andere versieringen, al optuigen. Maar Sinterklaas moet nog aan wal komen. Allemaal feestelijkheden die om licht en warmte draaien. Tegenwoordig zijn er zelfs nieuwe tradities ontpopt met dezelfde thematiek. Zo begint over iets minder dan een maandje in mijn woonplaats voor de vijfde keer het Amsterdam Light Festival plaats. Maar, voor mij toch belangrijker, vandaag begint Glow in mijn geboortestad, want dat betekent dat ik vorig jaar nog heel romantisch een Bob Dylans lied heb verkracht en opgevoerd voor m’n ‘meiske’. Wat weer betekent dat we wederom onze halfjaarlijkse jubileum vieren, waarbij het nu al een traditie lijkt te worden om dit te vieren middels het lopen langs allerlei lichtkunstprojecten in Eindhoven.

Ja, we hebben alweer anderhalf jaar verkering! En middels dit schrijven laat ik haar weten nog steeds van haar te houden, want als man vergeet ik misschien iets te vaak die liefde en public te tonen. Waarom? Weet ik niet! Het heeft in ieder geval niets met schaamte te maken of dat ik het ongepast vind om in het openbaar affectie te tonen. Maar genoeg over mijn liefde voor haar, hoe zit het eigenlijk met haar liefde voor mij? Want dat weten we natuurlijk niet. Wat ze toch in mij ziet? Ik weet het niet! Naar eigen zeggen weet ze het zelf trouwens ook niet zo goed. En dan toch maar weer nijdig worden wanneer ik faal om mijn liefde te rationaliseren, maar da’s dan wel weer typisch vrouw.

Zo sloeg ze me gisteren nog op m’n schouder, precies waar de schouderspieren, triceps en biceps samenkomen. Volgens haar universele vrouwentaal voor: ‘Ik wil geknuffeld worden!’ Maar ja, de meeste vrouwen hebben geen kickboksverleden die ze combineren met hun linguïstisch vermogen tot genegenheid. Nu kan ik wel tegen een stootje, met mijn American Footballverleden. Volgens mij kan zij ook goed tegen een stootje, maar voor de zekerheid informeer ik eerst of vrouwen dan ook direct gaan knuffelen wanneer er enige pressie wordt uitgevoerd op diezelfde zenuwengroep bij hen. Echter blijkt universele vrouwentaal dus enkel geschikt bij het verzenden. Want zodra een man dus probeert te communiceren volgens dergelijk fysieke feminiene correspondentie, dan heet dat blijkbaar huiselijk geweld. Waarop ik concludeer dat we nog een lange weg hebben te gaan alvorens we daadwerkelijk geëmancipeerd zijn. Over licht in de duisternis gesproken.

Anywho, happy anniversary love!

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---